– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Χρόνος : Νύχτα Ανάστασης του 2007. Tόπος : το ταπεινό εξωκκλήσι στην ακριβή της γη, τη δική της επίγεια πατρίδα, τόπος χιλιοκελαηδισμένος από αηδόνια που έδιναν κάθε χρόνο το πιστό ραντεβού τους κάτω από το μπαλκόνι της που έβλεπε σε θάλασσα ελαφρώς μακρινή, αλλά τόσο δικιά της. Ώρα : η […]
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ Read More »
– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Γκριζωπό απόγευμα Παρασκευής. Με μία άνοιξη γεμάτη συστολή, μιά να μας χαμογελά με ήλιο και θέρμη και μιά να κρύβεται στα πέπλα της με σύννεφο και σοβαρότητα- μη πάρουμε δα κι εύκολο θάρρος. Κάτι σαν τον φοβισμένο ερωτευμένο στην αρχή, που η λογική είναι ο τιμονιέρης της καρδιάς του, πότε
Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου Read More »
“Ποιόν σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον, τί δέ ονομάσω σε; απορώ καί εξίσταμαι.” – Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Στην εξώθυρα της αστικού περιβάλλοντος οικίας μου, τόλμησαν και φέτος να ανθίσουν οι νερατζούλες μας. Σε πείσμα καιρών, καταστάσεων, καταστροφής της φύσης και καθυπόταξης της στην ασχήμια της τσιμεντένιας αστικοποίησης και της σωρηδόν ανθρώπινης στοίβαξης σ’ένα παράλληλο, δήθεν
Η ΣΤΑΣΙΣ ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ Read More »
– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Ο σημαντικός, επιδραστικός φιλόσοφος L.Wittgenstein – από τον οποίον επηρεάστηκαν οι B. Russell, Alan Turing, Noam Chomsky και άλλες σύγχρονες διάνοιες, άφησε ένα ρητό-παρακαταθήκη, όχι μόνο στους επαΐοντες γλωσσολόγους, αλλά και (σε εμάς) στους γλωσσαμύντορες: “τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου”. Στοχαζόμουν,για πολλοστή φορά, πάνω
Συναισθηματο-εικονίδιο (emoticon) Read More »
– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ, ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ… Λίγο πριν φέξει ο ουρανός, λίγο πριν λάμψει η μέρα, «εχάραξε η Ανατολή και έφεξε η Δύση». Κρύο και σκοτάδι προσπαθούν να διαψεύσουν την χαραυγή τούτη… λένε πως το βαθύτερο σκοτάδι, είναι αυτό λίγο πριν την αυγή… κι αυτή ήταν γραφτό να
Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ Read More »
