– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Γκριζωπό απόγευμα Παρασκευής. Με μία άνοιξη γεμάτη συστολή, μιά να μας χαμογελά με ήλιο και θέρμη και μιά να κρύβεται στα πέπλα της με σύννεφο και σοβαρότητα- μη πάρουμε δα κι εύκολο θάρρος. Κάτι σαν τον φοβισμένο ερωτευμένο στην αρχή, που η λογική είναι ο τιμονιέρης της καρδιάς του, πότε να απλώνεται και πότε να μαζεύεται, να γκαζώνει και να φρενάρει, να πετάει σε ουρανούς και να περπατάει σε στρωμένο έδαφος.
Ένα μόνο κράτησε όμως η κυρία άνοιξη χθες ως αδιάψευστη σφραγίδα της: το άρωμα από τους ανθούς των μυροβόλων δέντρων. Και η μικρογραφία του πάρκου της εκκλησιάς μου έχει πολλά. Σήμανε η καμπάνα για τον Ακάθιστο Ύμνο. Τα σήμαντρα ενώθηκαν με τα άνθη. Και μετά, ήχος κι ευωδία μαζί! Πρόγευση Πασχαλινού ενδύματος, ενδύματος ψυχής πρώτα.
Πολλά παιδιά έπαιζαν, έτρεχαν, φώναζαν, σκόρπιζαν τη… webex φυλακισμένη ενέργεια και γρηγοράδα τους με μανία, σαν να μην τους έφτανε ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος! Και σάμπως τους φτάνει; Οι πόλεις έγιναν η υποκρισία της ορθής ζωής… να βλέπεις παιδάκια να στοιβάζονται σε ειδωλολατρικά ομοιώματα “φύσης”… τι κατάντια!… Η αποδομητική σκέψη μου έντυνε με λόγια την όλη εικόνα. Μελαγχολούσα για άλλη μια φορά για αυτά… η αναδρομή στην γλυκιά παιδική μου ηλικία ήταν αναπόφευκτη. Σύγκριση κι αντιπαραβολή με ένα παρόν πιο άσχημο από το παρελθόν. Το δικό μας παρελθόν που το γευτήκαμε με σημάδια στα γόνατα από πεσίματα, με σκονισμένα (κι όχι μόνο) ρούχα, με καθαρό ουρανό και μπόλικο σβαρνισμένο χώμα, με φωνές, καυγάδες, γέλια κι ενίοτε… ξύλο που πάντα κατέληγε σε μαγικό μόνιασμα…
Η στιγμή μου όμως χαρίστηκε σε ένα από τα πιο καθηλωτικά στιγμιότυπα! Σε ένα ελεύθερο… πολιορκητών μέρος του πάρκου, σταμάτησαν αστραπιαία δύο ποδήλατα. Οι αναβάτες τους – ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι- καθώς έτρεχαν, αφήνουν τα ποδήλατά τους χάμω τόσο αστραπιαία, τόσο ταυτόχρονα και χάνονται από εμπρός μου, αφήνοντας στο αεράκι τη φωνή του αγοριού “έλα, πάμε”. Αρμονία χορού στις ψυχές και στις κινήσεις τους. Κοίταξα τα ποδήλατα… ήταν απίστευτη η εναπόθεσή τους! Σε πλήρη παραλληλία, με τις πίσω ρόδες όρθιες, να ρολάρουν στον αέρα, έχοντας συγκρατήσει την ματαιωμένη ταχύτητα που δεν πρόλαβαν να καταθέσουν στο έδαφος. Ώσπου να καταλάβω, το αγοράκι είχε ήδη σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, αρκετά ψηλά, με το κοριτσάκι να ακολουθεί γενναία από πίσω. 15 δευτερόλεπτα ενός μοναδικού “φιλμ”. Mίας στιγμής που μου θύμισε σκηνή από ταινία να αποτυπώνει αγνότητα και δύναμη σε απέραντο κι όμορφο τοπίο, σε φύση μπλε και πράσινη.
Συγκίνηση κι ευχαριστία με διαπέρασαν διαβαίνοντας την πύλη της εκκλησίας. Η εικόνα της Παναγιάς στολισμένη στο κέντρο μπροστά στην Ωραία Πύλη, φωτισμένη, μυρωμένη. Άρχιζε η ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου. Οι προσευχές μου θα είχαν δύο νέους φιλοξενούμενους…