– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Στέκομαι ενώπιον Σου με σκυμμένο το κεφάλι. Ακίνητος. Ντρέπομαι να σηκώσω το βλέμμα μου και να Σε αντικρίσω. Έστω για μια στιγμή. Νιώθω πως η ματιά Σου θα μ’ ελέγξει για ακόμη μια φορά. Για όλα όσα ξέχασα, για εκείνα που προσπέρασα. Γι’ αυτά που «επιμελώς» αμέλησα σ’ όλη μου […]
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Κουράστηκα να ζω με ξυλοκέρατα. Χωμένος μέσα στο «βούρκο» της ζωής να λαχταρώ ότι έχει περιτύλιγμα που λάμπει. Να καρτερώ να μου πετάξουνε οι άρχοντες του κόσμου τούτου, τα αποφάγια από το τραπέζι τους το χθεσινό. Και εγώ, με περισσή χαρά να τα μαζεύω «ευλαβικά», ένα προς ένα. Χαρούμενος που
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Ξημέρωσε και πάλι Κυριακή. Γύρω στις 07:30 σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να ετοιμάζομαι για τον καθιερωμένο μου εκκλησιασμό. Στο σπίτι επικρατεί απόλυτη ησυχία. Τα παιδιά, μετά από το χθεσινοβραδινό καβγά, είναι κλειδωμένα στα δωμάτια τους. Δε μπορούν (ή δε θέλουν) να καταλάβουν πως όλα αυτά που τους λέω
Ο κρυφός Φαρισαίος της καρδίας μου Read More »
Διήγημα: Δημήτρης Αθωνίτης Στον απόηχο των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, σ’ έναν Γενάρη πια που έχει ξεστολιστεί και μ’ ένα νέο έτος που περπατά στα σκοτεινά έρχεται το διήγημα αυτό, σαν μια σκιά που αναζητά το Φώς για να την φέξει. Παραμονή Θεοφανείων και ένα αυθόρμητο νυχτερινό ταξίδι, ψάχνοντας για αυτό ακριβώς το Φώς στις
«Ήταν φώτα, χίλια φώτα…» Read More »
/Μια αλληγορική ιστορία από τον Δημήτρη Αθωνίτη εμπνευσμένη από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μια ιστορία διαχρονική./ Ο ήχος από το χτύπημα της βαριάς ξύλινης πόρτας είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, την ώρα που πήρα, με θυμό, την απόφαση να φύγω (από κοντά Σου). Άλλωστε, την απόφαση αυτή τη «δούλευα» μέσα μου, εδώ και
