– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Στέκομαι ενώπιον Σου με σκυμμένο το κεφάλι. Ακίνητος. Ντρέπομαι να σηκώσω το βλέμμα μου και να Σε αντικρίσω. Έστω για μια στιγμή. Νιώθω πως η ματιά Σου θα μ’ ελέγξει για ακόμη μια φορά. Για όλα όσα ξέχασα, για εκείνα που προσπέρασα. Γι’ αυτά που «επιμελώς» αμέλησα σ’ όλη μου […]
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Σαν άλλος άσωτος υιός, ήρθα ξανά κοντά Σου. Πόσες φορές δεν έκλεισα, την πόρτα του σπιτιού μου; Πόσες φορές δεν έφυγα, για πάντα μακριά Σου; Πόσες φορές δε ζήτησα, αυτά που μου ανήκουν; Πόσες φορές δε γύρισα, οικτρά μετανιωμένος; Πόσες φορές περίμενες, να επιστρέψω πίσω; Πόσες φορές δεν έτρεξες, να
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Ξημέρωσε και πάλι Κυριακή. Γύρω στις 07:30 σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να ετοιμάζομαι για τον καθιερωμένο μου εκκλησιασμό. Στο σπίτι επικρατεί απόλυτη ησυχία. Τα παιδιά, μετά από το χθεσινοβραδινό καβγά, είναι κλειδωμένα στα δωμάτια τους. Δε μπορούν (ή δε θέλουν) να καταλάβουν πως όλα αυτά που τους λέω
Ο κρυφός Φαρισαίος της καρδίας μου Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Στη ζωή του έρχονταν κάποιες στιγμές, ώρες ακόμη και ημέρες ολόκληρες που ένιωθε πως κάπου έχανε το δρόμο. Αποπροσανατολιζόταν, κάνοντας έτσι αμέτρητους και βασανιστικός κύκλους γύρω από τον ίδιο του τον εαυτό. Μια ατέρμονη εσωτερική περιδίνηση χωρίς καμία διαφαινόμενη προοπτική εξόδου. Και κάπου εκεί, ζαλισμένος στο κέντρο του προσωπικού του
Αφουγκραζόμενος τη σιωπή Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Κύριε άνθρωπον ουκ έχω…. μιας και τον άφησα λιπόθυμο πάνω στην κλίνη της εφήμερης απόλαυσης… μιας και τον εγκατέλειψα ολομόναχο στο σκοτεινό διάδρομο ενός νοσοκομείου… μιας και τον έβαλα σε εκείνον τον “υπέροχο οίκο της ευγηρίας”… μιας και στο ορφανοτροφείο του εξασφάλισα «καλύτερη ζωή»… μιας και Σου τον «επέστρεψα αδιάντροπα»,
«Άνθρωπον ουκ έχω» Read More »
