Νεκταρία Παπαγεωργίου

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Ήταν (πάλι) αργά όταν ο διακόπτης έφερε το φως στο χωλ του σπιτιού. Νύχτα και το πρωί, νυξ και σκότος λογικά και τώρα, το βράδυ. Ο κύριος Ανρί μπήκε στο νεοανακαινισμένο διαμέρισμά του. Μίνιμαλ γραμμή, εξοπλισμένο με υψηλή τεχνολογία- που κάνει τη ζωή εύκολη… (ποια ζωή όμως;…) – και διακοσμημένο […]

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Ο ήρωας στο βιβλίο του Αlbert Camus, “Ο Ξένος”, διαπράττει ένα φόνο ως απότοκο της δικής του προσωπικής τρικυμίας εν κρανίω. Τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών, σύμφωνα με το νόμο της κοινωνίας. Ακόμα κι όταν έρχεται η πικρή ώρα της “πληρωμής” του, δεν έχει καν κρούσει την πόρτα της

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Η τεχνητή αδρεναλίνη των “likes”, μικροσκοπική, κάτι σαν νερουλό, ξεβαμμένο υποκατάστατο της αληθινής ορμόνης, συναντιέται για χιλιοπολλοστή φορά με αριθμούς, καρδούλες, χεράκια, σύγχρονα ιδεογράμματα, στο κυνήγι της ηλεκτρονικής μορφής, ακολούθων που οπάζουν αυτόν που εναγωνίως αναμένει ανταπόκριση και κυρίως αύξηση του αριθμού των οπαδών του = followers= φίλων. Σε αυτή

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Η μουσουλμάνα μαριονέτα (χωρίς το φερετζέ!!!…), με ύψος και ύφος- το ένα ανάλογο του άλλου υποθέτω- περπατάει με τις υποκινούμενες, ξύλινες κινήσεις της στην καρδιά μιας ελληνικής πόλης κοιτώντας με το 3,5 μέτρα κάθετο βλέμμα της το αλαλάζον πλήθος που την ακολουθεί, τη θωρεί και την περιεργάζεται. Παραδόξως (?) δε

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια διαμόρφωσα μια ιδιαίτερη, σιωπηλή αποστροφή στους χαρακτήρες που μεγέθυναν μικρές καταστάσεις, πασπαλίζοντάς τες με θανατικές δόσεις δράματος και τραγωδίας, συμπαρασύροντας και ξεσηκώνοντας με την “τέχνη” τους (ή το συνδρομάκι τους) το αδαές, άκριτο πλήθος που ζητάει ταύτιση με την άνοη πλειοψηφία. Και βέβαια στο