– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια διαμόρφωσα μια ιδιαίτερη, σιωπηλή αποστροφή στους χαρακτήρες που μεγέθυναν μικρές καταστάσεις, πασπαλίζοντάς τες με θανατικές δόσεις δράματος και τραγωδίας, συμπαρασύροντας και ξεσηκώνοντας με την “τέχνη” τους (ή το συνδρομάκι τους) το αδαές, άκριτο πλήθος που ζητάει ταύτιση με την άνοη πλειοψηφία. Και βέβαια στο σχολικό χώρο αυτό λειτουργεί ως εργαλείο κοινωνικοποίησης και ένταξης για τους μη έχοντες κρίση, όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει στο χτίσιμο της προσωπικότητας.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μαζί με την τοξικότητά τους ή/και τα ψυχικά θεματά τους, είναι κυρίως φορείς ενός ιού: αυτού της γκρίνιας, της μουρμούρας, της υπερβολής, της αχαριστίας, της αποδόμησης, και του ανικανοποίητου. Δημιουργούν θέματα εκ του μη όντως, χαλούν στιγμές πολύτιμης ηρεμίας προκαλώντας σεισμικά επεισόδια αντι-γεγονότων, των οποίων οι συνέπειες είναι χειρότερες κι από τις μεταλλάξεις του covid. Και βέβαια τύφλα να’χουν οι τραγωδοί..
Η εξήγηση της υπερανάλυσης (που καίει τον εγκέφαλο) δεν ταιριάζει εδώ. Η απάντηση είναι αλλού. Δεν το κρύβω ότι για ένα διάστημα αρρώστησα κι εγώ από ένα “στέλεχος” του ιού, λόγω χαμηλού ή ανύπαρκτου σθεναρού ψυχικού ανοσοποιητικού, μετά από μακροχρόνια έκθεση σε ιϊκό περιβάλλον…: έπαψα να κοιτώ τις ευλογίες μου κι όλα μου φαίνονταν λειψά για εμένα… τα είχα όλα, όμως δεν είχα το κυριότερο: τη δοξολογική ευχαριστία, αυτή την άφατη εσωτερική χαρά που σε κάνει άγρυπνο παρατηρητή της ομορφιάς των πάντων και παράλληλα σε μπολιάζει με πνευματική ελπίδα.
Σκότος κι απόγνωση εντός μου. Φυσικό… ζούσα έναν μη ευχαριστηριακό βίο. Μακρυά από το “Δόξα τω Θεώ”. Τυφλή στην ομορφιά που περνάει ξυστά δίπλα μας, ανάπηρη στην παρατήρηση των ανθισμένων λουλουδιών, στο παραδεισένιο κελάηδισμα, στο άρωμα της αυγής και στη γαλήνη της δύσης, στο χαμόγελο γνωστού ή αγνώστου, στο λόγο τον ηδύ!
Η επαναφορά έγινε μέσα από παιδαγωγία- αποκάλυψη. Όταν η περπατησιά μας είναι εκτός Πίστης, το σημείο αναφοράς είναι έωλο, κίβδηλο, απογοητευτικό. Χαμηλές πτήσεις με βουτιές θανάτου στην προσωπική άβυσσο, που κατασκευάζουμε σε μία δυστυχία που νομίζουμε. And the beat goes on…
H αγαπημένη μου Whitney Houston, τραγούδησε το “Didn’t we almost have it all”… κι εγώ θα ρωτήσω το ίδιο: μήπως τα έχουμε όλα κι όμως αρεσκόμαστε να παίζουμε τον χείριστο ρόλο των drama queens;…