Νεκταρία Παπαγεωργίου

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Παρασκευή, λίαν απογευματινἠ, κολλημένη στη συμφόρηση της εθνικής οδού, στο κλείνον άστυ κι αναπολώντας για δισεκατομμυριοστή φορά την δική μου επί γης επαγγελία που κάποιοι εγκληματικώς και χυδαία φρόντισαν να μου στερήσουν. Καταπίνοντας υπομονή, καυσαέριο κι ασπρόμαυρο χρώμα, κοιτώ ουρανό μπλε για να μπω στη δική μου ταινία σε μια […]

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – “Χαρίζεται Ιστορία εντελώς αδιάβαστη σε χρυσούς τόμους μαζί με τους ανά τους αιώνες ιερούς αγώνες των ηρώων της λόγω μετακόμισης των κάποιων κληρονόμων της στην ύβρη…” Ν.Π. Μεγάλο καμάρι είχα όταν έγινα μαθήτρια Λυκείου. Πρώτον γιατί αυτόματα ένιωσα ότι μπήκα στον διάδρομο απογείωσης της ζωής μου για το επαγγελματικό μου

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Πολύ πριν γεννηθώ ήμουν ήχος- ή μάλλον διάφοροι ήχοι μαζί. Τραχύ, προχειροφτιαγμένο εργαλείο συνεννόησης στο στόμα, που μαζί με την ένταση της φωνής και τη γκριμάτσα, μπουσουλούσα για θέλω, αποφάσεις, πείνα, χαρά και φόβο, κρύο και ζέστη, φως και σκότος. Ήχος στο στόμα, τσεκούρι με κοφτερή πέτρα δεμένη σε ξύλο

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Βλέμμα αγνό, ταπεινό κι ανυπότακτο να εκτοξεύεται μέσα από δύο μάτια σμαραγδένιας λίμνης, Μαλλιά έβενου, άλλοτε ξέπλεκα, άλλοτε μαζεμένα μεταξύ τους, χωρίς παρέμβαση φτιασιδώματος, να κυματίζουν με αέρα, να λούζονται με δάκρυα, να αγγιζουν χώμα σε εδαφιαίες μετάνοιες, να μοσχοβολούν θάλασσα, βουνὀ, βότανα κι αγριολούλουδα. Ψηλός, με περπατησιά από τα

– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου – Αναλογιζόμενη την αντιστρόφως προοδευτική πορεία τεχνολογικής εκτόξευσης και φιλοσοφικών – θεολογικών επιστημών – αυτών πού πιλοτάρουν μέ την κατά Θεόν σοφία – δε μπορώ να συγκρατήσω το μυαλό μου από την αστραπιαία εικόνα τού ανθρώπου σούπερμαν, ενός γιγαντιαίου, φουσκωμένου όντος, να ίσταται πάνω από όλους και όλα, αυτό – ολοκληρωμένου