– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Σκέφτηκα αυτή τη Σαρακοστή να προσπαθήσω να βάλω σίγαση (mute) σε αυτή τη μικρή φωνή που καθημερινά με τυραννά, ψιθυρίζοντας μου μια από τα δεξιά και μια από τα αριστερά: – Πόσο καλύτερος είμαι από τον αδελφό μου… – Πόσο άξιος είμαι που έχω σύζυγο, σπίτι και παιδιά… – Πόσο […]
Γυρνώντας τη φωνή στη σίγαση (ή αλλιώς στο mute). Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Πήρα απόφαση να ανοίξω σήμερα, την πόρτα της καρδιάς μου για να κοιτάξω πιο καλά τί γίνεται εκεί. Και τρόμαξα πραγματικά από όλα όσα είδα, μιας και δεν ήξερα (ή δεν ήθελα να ξέρω) και εγώ ο ίδιος ακόμη, όλα αυτά που διαδραματιζόταν μέσα της. Είδα στο θρόνο της να
Ανοίγοντας την πόρτα της καρδιάς μου. Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Σαν άλλος άσωτος υιός, ήρθα ξανά κοντά Σου. Πόσες φορές δεν έκλεισα, την πόρτα του σπιτιού μου; Πόσες φορές δεν έφυγα, για πάντα μακριά Σου; Πόσες φορές δε ζήτησα, αυτά που μου ανήκουν; Πόσες φορές δε γύρισα, οικτρά μετανιωμένος; Πόσες φορές περίμενες, να επιστρέψω πίσω; Πόσες φορές δεν έτρεξες, να
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Πρωί Αγίου Νικολάου στο νοσοκομείο, για τακτικό έλεγχο. Απέναντι ο ηλικιωμένος ιερέας περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Μέσα στην πολύχρωμη βοή του νοσοκομείου, ανάμεσα σε γιατρούς, νοσοκόμους και ασθενείς το μαύρο ράσο του, ξεχωρίζει. Ίσως να δίνει και μια αίσθηση της παρηγορητικης παρουσίας όλων αυτών που αφιέρωσαν τη ζωή τους
Πρωί Αγίου Νικολάου… Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Ίσως, ένα από τα πράγματα που φοβόμαστε πάρα πολύ, από την αρχή της παιδικής μας ηλικίας, είναι αυτή η αίσθηση του σκοταδιού. Αυτό το μαύρο πέπλο σιωπής που μας περιβάλλει και δημιουργεί, σχεδόν πάντα, ένα βάρος στην καρδιά και έναν κόμπο στο στομάχι. Ένα αίσθημα απομόνωσης, απομάκρυνσης και αποκοπής. Και
«Κύριε φώτισόν μου το σκότος» Read More »
