Διήγημα: Δημήτρης Αθωνίτης Στον απόηχο των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, σ’ έναν Γενάρη πια που έχει ξεστολιστεί και μ’ ένα νέο έτος που περπατά στα σκοτεινά έρχεται το διήγημα αυτό, σαν μια σκιά που αναζητά το Φώς για να την φέξει. Παραμονή Θεοφανείων και ένα αυθόρμητο νυχτερινό ταξίδι, ψάχνοντας για αυτό ακριβώς το Φώς στις […]
«Ήταν φώτα, χίλια φώτα…» Read More »
/Μια αλληγορική ιστορία από τον Δημήτρη Αθωνίτη εμπνευσμένη από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μια ιστορία διαχρονική./ Ο ήχος από το χτύπημα της βαριάς ξύλινης πόρτας είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, την ώρα που πήρα, με θυμό, την απόφαση να φύγω (από κοντά Σου). Άλλωστε, την απόφαση αυτή τη «δούλευα» μέσα μου, εδώ και
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Για μια στιγμή, τα κύματα σταμάτησαν να φτάνουν στην ακτή. Λες και κάποιο αόρατο χέρι να είχε διακόψει ετούτη την νομοτελειακή τους κίνηση. Εκείνη την «αμήχανη» στιγμή διαδέχθηκε η αργή και αντίστροφη πορεία τους, απ’ την ακτή στο βάθος του ωκεανού. Στην αρχή αργά μα στη συνέχεια, όλο και πιο
«ἡ θάλασσα εἶδε καὶ ἔφυγεν» (Ψαλ. 113,3) Read More »
– Κάποιες σκέψεις με τη μορφή ποίησης από τον Δημήτρη Αθωνίτη – Ο «κανόνας» των βράχων Είναι ο «κανόνας», το διακόνημα μα και ο καημός των βράχων…. Να δέχονται με αφέλεια, τα ψεύτικα φιλιά. Και άλλοτε τα άγρια χαστούκια εκείνης της πλανεύτρας θάλασσας. Να υπομένουν το καυτό φιλί του ήλιου, παρέα με το παγωμένο χάδι
Ο «κανόνας» των βράχων Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Μετά από αρκετό καιρό, βρήκα ξανά το δρόμο της επιστροφής. Ύστερα από αμέτρητα «ναυάγια» και άσκοπες περιπλανήσεις στα λιμάνια των παθών και του εγωισμού, κατάφερα τελικά να πατήσω ξανά στεριά. Σε μια έρημη μα γνώριμη απ’ τα παλιά, παραλία. Εκεί που ο χρόνος δεν είχε αφήσει ακόμη τα σημάδια του
