– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Κουράστηκα να ζω με ξυλοκέρατα. Χωμένος μέσα στο «βούρκο» της ζωής να λαχταρώ ότι έχει περιτύλιγμα που λάμπει. Να καρτερώ να μου πετάξουνε οι άρχοντες του κόσμου τούτου, τα αποφάγια από το τραπέζι τους το χθεσινό. Και εγώ, με περισσή χαρά να τα μαζεύω «ευλαβικά», ένα προς ένα. Χαρούμενος που […]
Διήγημα: Δημήτρης Αθωνίτης Στον απόηχο των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, σ’ έναν Γενάρη πια που έχει ξεστολιστεί και μ’ ένα νέο έτος που περπατά στα σκοτεινά έρχεται το διήγημα αυτό, σαν μια σκιά που αναζητά το Φώς για να την φέξει. Παραμονή Θεοφανείων και ένα αυθόρμητο νυχτερινό ταξίδι, ψάχνοντας για αυτό ακριβώς το Φώς στις
«Ήταν φώτα, χίλια φώτα…» Read More »
/Μια αλληγορική ιστορία από τον Δημήτρη Αθωνίτη εμπνευσμένη από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μια ιστορία διαχρονική./ Ο ήχος από το χτύπημα της βαριάς ξύλινης πόρτας είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, την ώρα που πήρα, με θυμό, την απόφαση να φύγω (από κοντά Σου). Άλλωστε, την απόφαση αυτή τη «δούλευα» μέσα μου, εδώ και
– Κάποιες σκέψεις με τη μορφή ποίησης από τον Δημήτρη Αθωνίτη – Ο «κανόνας» των βράχων Είναι ο «κανόνας», το διακόνημα μα και ο καημός των βράχων…. Να δέχονται με αφέλεια, τα ψεύτικα φιλιά. Και άλλοτε τα άγρια χαστούκια εκείνης της πλανεύτρας θάλασσας. Να υπομένουν το καυτό φιλί του ήλιου, παρέα με το παγωμένο χάδι
Ο «κανόνας» των βράχων Read More »
– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης – Μετά από αρκετό καιρό, βρήκα ξανά το δρόμο της επιστροφής. Ύστερα από αμέτρητα «ναυάγια» και άσκοπες περιπλανήσεις στα λιμάνια των παθών και του εγωισμού, κατάφερα τελικά να πατήσω ξανά στεριά. Σε μια έρημη μα γνώριμη απ’ τα παλιά, παραλία. Εκεί που ο χρόνος δεν είχε αφήσει ακόμη τα σημάδια του
