– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και εμείς οι υπέρμαχοι της κατ’ επιλογήν μοναχικότητας αναζητήσαμε μια έκλαμψη συντροφιάς. Εκείνη την ώρα συνήθως που ξαπλώνεις, κοιτάζοντας το άπειρο του ταβανιού και συνάμα ολόκληρου του σύμπαντος, ακούγεται το απόλυτο τίποτα… γυρνάς και δεν βλέπεις κάποιον. Δεν νοιώθεις ένα χάδι που προκαλεί ανατριχίλα, μια γλυκιά κουβέντα και ένα φιλί που θα σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα, ένα χαμόγελο να διακρίνεται ίσα ίσα στο σκοτάδι για μια στιγμή ευτυχίας. Εκεί σε όλα αυτά που κομπώνουν μαγικά και χάνεις τον χωροχρόνο. Μετά κοιμάσαι και σου περνάει, το ξεχνάς μέχρι να ξανακάνει την επίθεσή του.
Η φράση “που να μπλέκω τώρα μια χαρά είμαι” σου γίνεται σλόγκαν και συνήθεια. Γιατί να πας κάπου αφού ξέρεις ότι θα τελειώσει (πιθανότατα άσχημα)… όλα τελειώνουν, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Είμαστε μαζοχιστικά όντα εμείς οι άνθρωποι όμως. Για λίγο συναίσθημα μπορούμε οι ίδιοι να βγάλουμε την καρδιά μας και να την κάνουμε κομματάκια. Δεν μπορείς να πας ενάντια στους νόμους της έλξης και της φυσικής. Έχει και η αυτοκαταστροφή την γλύκα της, είναι απολύτως όμως ανάλογο με το πόσο κατεστραμμένος είσαι ήδη. Γι’ αυτό γίνεσαι προσεκτικός στις επιλογές, επιφυλακτικός και καχύποπτος, προτιμάς την μοναχικότητα από την προχειρότητα… Τουλάχιστον να αξίζει την επόμενη καταστροφή…
Άλλωστε ο κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις επιλογές-λάθος ή σωστές- είσαι εσύ. Δεν με συνέφερε ποτέ ξανά να το παραδεχτώ, ειδικά στον εαυτό μου και πάντα κατηγορούσα αυτές μου τις επιλογές και εν τέλει προτιμούσα την μοναχικότητά μου. “Κοινός παρονομαστής”… Κάτι τόσο πολύπλοκο μέσα στην απλότητά του. Γιατί μπορεί να μην είναι κβαντική μηχανική, είναι απλά μαθηματικά που τα κοιτάμε αποχαυνωμένοι αλλά στην ουσία δεν τα βλέπουμε.
Η ιστορία δεν μας διαψεύδει… Εμείς επιλέγουμε, εθελοτυφλούμε, επιτρέπουμε να μας προκαλέσουν το οτιδήποτε. Εμείς μένουμε εκεί να βασανιζόμαστε και να βασανίζουμε. Και μέσα στην τόση τοξικότητα να κάνουμε την μια λάθος κίνηση μετά την άλλη, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε και κατ’ επέκταση να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε.
Και ύστερα επιλέγεις την ασφαλή σου διέξοδο… δεν είσαι ο ίδιος, κάθε φορά κάτι αλλάζει. Αναγνωρίζεις ότι αν δεν τα είχες περάσει όλα αυτά, δεν θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι σήμερα. Ίσως λίγο πιο σοφός, λίγο πιο συνειδητοποιημένος, τόσο ώστε να μπορείς να σε μάθεις και να σε καταλαβαίνεις καλύτερα, τόσο ώστε να επιλέγεις εις γνώσιν και συμμόρφωσιν, τόσο ώστε να καταλάβεις ποιο είναι το ιδανικό σου, τόσο ώστε να μπορέσεις να το δεις όταν το έχεις μπροστά σου…
Γιατί όπως είπε και ο Freud: Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια.