– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Έρχονται στιγμές που σε διακατέχει η παράνοια…
Ψάχνεις τα κουσούρια και τα προβλήματα ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν και καταλήγεις να τα δημιουργείς εσύ από το πουθενά γιατί έτσι έχεις μάθει. Ότι κάπου θα υπάρχει το κουσούρι… Κάπου και το πρόβλημα. Πάντα υπάρχουν τουλάχιστον μέχρι τώρα. Η ιστορία δεν σε διαψεύδει. Και κάπως έτσι κάνεις τον άλλον δίπλα σου ψυχασθενή στην χειρότερη περίπτωση ή στην καλύτερη για εκείνον, τον κάνεις να τρέχει 100αρι προς την αντίθετη κατεύθυνση… Μακριά από την Μέδουσα. Μη! Μην κοιτάς θα γίνεις πέτρα!
Μα ποιος να σε καταλάβει και πως να σε αντέξει και να σου δώσει το συγχωροχάρτι; Ποιος να δει πίσω από την παράκρουση που παθαίνεις και να έχει όση υπομονή χρειάζεται; Να δει τις πληγές σου και να στις φιλήσει να περάσουν. Να δει πόσο δύσκολο είναι να εμπιστευτείς, να αφεθείς, να χαλαρώσεις να μην φοβάσαι, όταν το μόνο που κάνεις για χρόνια είναι να αμύνεσαι, γιατί έτσι έχεις μάθει. Όλοι θα σε πληγώσουν, μην εμπιστεύεσαι κανέναν μόνο εσένα. Και έχεις σκληρύνει μεγαλώνοντας φτιάχνει; Πως ξεμαθαίνει κανείς;
Που είναι το reset να επανέλθω στις εργοστασιακές ρυθμίσεις;
Πόσο μπορείς να κοντρολάρεις την κακή σου πλευρά; Κάπου θα ξεφεύγει από τα δεσμά και θα βγαίνει για λίγο στην επιφάνεια. Το κοντρολάρεις αλλά όχι πάντα…. μα γενικά το καταφέρνεις και είναι άθλος! Ανθρώπινο ατελές ον με ψεγάδια είμαι, όχι ο et ο εξωγήινος! Και εκεί είναι που τον διώχνεις τον άλλον λίγο ακόμα, κουράζεται και μετά μετανιώνεις για όσα είπες αλλά δεν μαζεύονται δεν γυρνάει ο χρόνος λίγο πίσω. Και σε πιάνει στρουθοκαμηλισμός όταν το συνειδητοποιείς. Και μετά από καιρό πάλι το κάνεις και πάλι μετανιώνεις και πέφτεις σε φαύλο κύκλο, καταντάς σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Μα δεν ξέρεις πως να κρατήσεις μακριά τις αρνητικές σκέψεις που έρχονται σαν αστραπή και το στόμα τις ξεφουρνίζει πιο γρήγορα και από ταχύτητα φωτός. Μα έχεις φοβίες πως να τις διώξεις;
Παιδί κουλουριασμένο κάτω από το τραπέζι να ζει στον δικό του, ασφαλή, φανταστικό κόσμο. Πόσες φορές να αντέξεις να βγαίνεις από εκεί και να ξαναγυρνάς τρέχοντας πάλι πίσω; Με νέα πληγή κάθε φορά. Και αν σου δώσει κάποιος το χέρι του να βγεις από εκεί; Και αν αυτή τη φορά είναι διαφορετικά; Και αν δεν είναι;
Γιατί όπως είπε και η Favors: “Υπάρχουν 3 τρόποι να διαχειριστείς το φόβο. Να τον ξεπεράσεις, να σε διακατέχει και να σε περιτριγυρίζει. Αλλά εάν αποφασίσεις να τον αφήσεις πίσω σου, θα πρέπει να περάσεις από μέσα του. Μόλις αφήσεις το φόβο πίσω σου, έχεις νικήσει.”