– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Τελειώνοντας το προηγούμενο κείμενο για την μοναχικότητα, άρχισα να αναρωτιέμαι για το αντίθετό της. Την συντροφικότητα, αν και το ένα δεν αναιρεί το άλλο πλήρως… Άραγε υπάρχει αυτό που λένε το άλλο μας μισό; Ή, να το διατυπώσω καλύτερα, γιατί πιστεύω ότι είμαστε ολόκληροι, με ποιον θα μπορούσαμε να κουμπώσουμε σχεδόν απόλυτα τελικά; Και λέω σχεδόν γιατί τέλειο δεν υπάρχει. Και θα ήταν ουτοπικό και ανόητο να το ψάχνουμε εξ’ αρχής. Όλοι έχουμε ελαττώματα και όπως προσπαθούμε να διαχειριστούμε τα δικά μας έτσι χρειάζεται να κάνουμε και με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.
Και με ποιον θα μπορούσες να είσαι απόλυτα συμβατός; Ποιο είναι το ιδανικό σου; Ο άνθρωπος που θα σε προσελκύσει η ενέργειά του σαν μαγνήτης. Που θα εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος, ταυτόχρονα και στον ίδιο ρυθμό. Που θα μπορείς να πεις τα πάντα αλλά δεν θα χρειάζεται να πεις και τίποτα γιατί ακούει τις σιωπές σου. Και το σπουδαιότερο… που θα σε βλέπει όπως πραγματικά είσαι και όχι αυτό που δείχνεις σε όλους και αυτό που είσαι να το αποδεχτεί και να το αγαπήσει, χωρίς να θέλει να το αλλάξει. “Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η διαπίστωση ότι μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε, ή, μάλλον, παρά το γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε” όπως είπε και ο Βίκτωρ Ουγκώ… Και μέσα σε όλο αυτό να σε εμπνέει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό. Να νοιώθεις τέτοια πληρότητα που να μπορείς να δώσεις όλο σου το είναι απλόχερα, χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου.
Αυτός που μέσα στα τόσα αμοιβαία συναισθήματα σε γαληνεύει ακόμα και στις χειρότερές σου στιγμές. Αυτός που είναι η απόλυτα ουσιαστική, συνειδητή σου επιλογή που δεν συγκρούεται με το ασυνείδητο. Εκεί που όλες οι προηγούμενες αποτυχίες και πληγές θα μαλακώσουν, εκεί που τα κομμάτια σου θα ενωθούν σαν πάζλ, εκεί που σε προκαλεί να κάνεις τα πράγματα διαφορετικά αυτή τη φορά και όχι τα ίδια λάθη, εκεί που θα συνειδητοποιήσεις πως ότι πέρασες είχε τον λόγο του, εκεί που θα νοιώθεις απόλυτα δεμένος και ελεύθερος ταυτόχρονα. Εκεί ανήκεις…
Και μπορεί να μην ξέρεις αν θα κρατήσει για ένα χρόνο, δέκα ή για πάντα όπως δεν ξέρεις πολλά πράγματα και σου εγγυώμαι ότι θα υπάρξουν πολλές δυσκολίες και προβλήματα, αλλά επειδή θα αξίζει τον κόπο πάντα θα βρίσκεται και ο τρόπος…
Γιατί όπως είπε και ο Καμύ: Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.