– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Χρόνος. Αιώνιος αντίπαλος και παντοτινός ψεύτης. Έρχεται πάντα για να σου ψιθυρίσει στο αυτί αυτό που θέλεις να ακούσεις. Πως είναι απεριόριστος, ατέλειωτος, άφθονος, μόνιμος σύμμαχος σου. ‘Όταν όμως ανακαλύψεις τα φρικτά του ψέματα, είναι ήδη αργά. Όι στιγμές έχουν περάσει, οι ευκαιρίες έχουν χαθεί.
Όλοι μας έχουμε υπάρξει «άσωτοι υιοί», με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Τι και αν δεν ξοδέψαμε περιουσίες; Τι και αν δεν πέσαμε στο βούρκο των παθών και των απαγορευμένων απολαύσεων; Τι και αν ακόμα δεν τραφήκαμε με ξυλοκέρατα; Πάλι θα
είμαστε «άσωτοι υιοί». Γιατί δεν διαχειριστήκαμε σωστά ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα Του, το χρόνο. Σε αυτή λοιπόν την επιστροφή, δε θα σε δω να με προσμένεις. Δε θα είσαι στην πόρτα να με υποδεχτείς, όπως ο στοργικός πατέρας της παραβολής. Έφυγες και εγώ σπατάλησα το χρόνο μακριά σου, απών.
Νικημένος πλέον από έναν εχθρό που με ξεγέλασε και πληγωμένος από την απώλεια, αναζητώ παρηγοριά. Στέκομαι μπροστά στο τέμπλο και Σε κοιτώ. Έσένα, που είσαι έξω και πάνω από το χρόνο. Που δε μπορεί να Σε αγγίξει, να Σε βλάψει, να Σε παραπλανήσει. Και όμως κάποτε ήρθες, κατέβηκες και μπήκες σε αυτόν. Μήπως τότε δεν πόνεσες; Δεν
υπέφερες; Δε σταυρώθηκες; Δεν κατέβηκες στον Αδη; Μήπως μέσα σε αυτόν το χρόνο δεν αναστήθηκες, δίνοντας μας αιώνια ελπίδα;
Μια ζωή αγωνίζομαι να είμαι δίπλα Σου, να σε ακολουθώ σε όλες τις πορείες, σε όλες τις
ερήμους της ζωής μου. Και τώρα με την πρώτη δυσκολία ξεχνώ, θλίβομαι, αγχώνομαι, φοβάμαι… Λες και δεν έχω μάθει τίποτα κοντά Σου. Λες και οι δωρεές και η πρόνοια Σου δεν με αγγίξανε ποτέ… Ένας άσωτος και ολιγόπιστος υιός.
Προσπαθώ να ανασυνταχθώ, να βάλω «νέα αρχή» κάθε ημέρα που ξεκινά. Ψελλίζοντας την
ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου…» Σε κοιτώ στο τέμπλο της εκκλησιάς.
Με το βλέμμα γαλήνιο και το χέρι υψωμένο. Σαν να μου λες «περίμενε, μη βιάζεσαι, δεν έχει χαθεί τίποτα, κάνε υπομονή και θα δεις». «Πάσα δόσις αγαθή», ακόμα και αυτή που μας φαίνεται σκληρή και άδικη πολλές φορές.
Σε κοιτώ και Σου ζητώ να μου χαρίσεις τον υπόλοιπο χρόνο που μου απομένει με ειρήνη και μετάνοια. Έιρήνη, για να μπορώ να πορεύομαι με τον εαυτό και το συνάνθρωπο μου. Μετάνοια, για να μην σπαταλήσω ποτέ ξανά όσα απλόχερα μου έχεις χαρίσει.
Ένας άσωτος υιός Σου.