– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Τον τελευταίο καιρό νιώθεις σαν να μην πηγαίνει τίποτε καλά. Ένα απροσδιόριστο άγχος σε πλακώνει και μια αόρατη θλίψη φαντάζει έτοιμη να σε καταπιεί. Νιώθεις μόνος, στο κέντρο ενός κύκλου, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται το σύνολο των εχθρών σου: τα πάθη, οι κακές συνήθειες, τα πονηρά πνεύματα, ο εγωισμός, ο ίδιος σου ο εαυτός.
Είσαι μονίμως αγχωμένος και στεναχωρημένος, με το μυαλό να ταξιδεύει ασταμάτητα σε προβλήματα, σχέσεις, άτομα… Ένα παράπονο είναι σχεδόν πάντα έτοιμο να ξεκινήσει από την καρδιά και να βγει από το στόμα. Από την καρδιά, εκεί που έδωσες χώρο στους άλλους και αναγκάστηκε να φύγει Εκείνος. Ωστόσο κάτι πρέπει να κάνεις, από κάπου να αρχίσεις ξανά. Να γυρίσεις πίσω και να μπεις πάλι στο μονοπάτι Του, έστω και εάν είναι ανηφορικό, μοναχικό και κακοτράχαλο. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά…
Στην προσπάθεια σου αυτή, ίσως μια μικρή λέξη να σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, πιο φωτεινά. Μια λέξη ξεχασμένη από τους πολλούς, ίσως και άγνωστη στους περισσότερους: Καταλλαγή. Αλήθεια, πόσο παράξενα δεν αντηχεί στα αυτιά σου αυτή η λέξη: Καταλλαγή…
Να ειρηνεύσεις, να ημερέψεις, να αγαπηθείς, να συμφιλιωθείς…
– Με τη γυναίκα και τον άντρα σου που τον τελευταίο καιρό διαφωνείτε σχεδόν για όλα.
– Με το παιδί σου που αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τα δικά σου πλάνα και όνειρα. Που θέλει πολλές φορές να «πάθει για να μάθει» και αγνοεί επιδεικτικά τις δικές σου συμβουλές και στείρες νουθεσίες.
– Με τους γονείς σου που σε βλέπουν ακόμη ως παιδί, παρότι κοντεύεις τα πενήντα.
– Με τον δύσκολο προϊστάμενο στη δουλειά που ότι και αν κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό. Που δεν του περισσεύει ποτέ ένας καλός λόγος για εσένα…
– Με το συνάδελφο του διπλανού γραφείου που κάθε τόσο αναζητά την ευκαιρία να σε μειώσει, να σε προσβάλλει και να σε υποτιμήσει.
– Με τον περίεργο γείτονα που θέλει να τα ξέρει όλα για τη ζωή σου.
– Με όλους τους γνωστούς που εκούσια ή ακούσια διεκδικούν ένα κομμάτι από τη ζωή σου.
– Λίγο περισσότερο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με εσένα που μια ζωή φορτώνεσαι τα βάρη και τους «σταυρούς» των άλλων. Που σε πείσμα των καιρών προσπαθείς να διακρίνεις στον καθένα την «Εικόνα Του», όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, όσο και αν σε αποθαρρύνουν καθημερινά οι άνθρωποι.
– Μα πιο πολύ με τον Θεό σου. Αυτόν που άκουγε τις παιδικές και εφηβικές φωνές σου. Αυτόν που καθοδήγησε σοφά τα βήματα σου μέχρι σήμερα. Αυτόν που με τρόπους που δεν μπορούσες καν να φανταστείς, ήρθε να δώσει λύση στα προβλήματα και στις αγωνίες σου. Αυτόν που ποθείς ολόψυχα, αλλά ξεχνάς σχεδόν κάθε ημέρα.
Καταλλαγή λοιπόν.
Με τον αδερφό σου, τον εαυτό σου και τον Θεό σου.
Άλλωστε μια μπόρα είναι και αυτή, σαν όλες τις άλλες…
Με τη βοήθεια Του θα περάσει…