– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Ξεκίνησα μαζί Σου για την έρημο.
Με θάρρος, με χαρά, με αγωνία. Άλλωστε το περίμενα πολύ καιρό ετούτο το ταξίδι, ίσως
ενδόμυχα και να το αναζητούσα.
Είπα πως θα Σε ακολουθήσω και τις σαράντα αυτές ημέρες, σε όλα Σου τα βήματα μέχρι το τέλος.
Και αν στην αρχή όλα έμοιαζαν ιδανικά και όμορφα, η έρημος αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά δύσκολος τόπος και αφιλόξενος.
Σιγά – σιγά άρχισα να κουράζομαι και να ξεμένω πίσω.
Τα βήματα μου βάρυναν και οι δυνάμεις μου ξεκίνησαν να με εγκαταλείπουν.
Ο πρωινός της ήλιος έκαιγε το σώμα μου και μαζί με αυτό τη θέληση μου.
Η αυτοπεποίθηση μου «πάγωσε» στα κρύα βράδια της και όλα μου τα σχέδια «εξατμίστηκαν» επάνω στις καυτές πέτρες της.
Τί και αν ονειρεύτηκα να συναντήσω εκεί τον Άββά Ζωσιμά;
Τί και αν θέλησα να πορευτώ μαζί με την Άγία Μαρία;
Μάταια. Για ακόμη μια φορά αποδείχτηκα «κατώτερος των περιστάσεων», αδύναμος.
Η έρημος είναι πολύ σκληρή για εμένα.
Αναγκάστηκα έτσι να ξεδιψάσω σε οάσεις με «βρώμικα νερά». Πείνασα και έφαγα από τα
ξυλοκέρατα που είχα επιμελώς κρυμμένα επάνω μου. Φοβήθηκα από τα θηρία της, μα πιο πολύ φοβήθηκα όταν αντίκρισα σε αυτά το πρόσωπο μου.
Έμεινα πολύ πίσω…
Είπα πως το ταξίδι αυτό δε θα έχει τελειωμό. Θα μείνω για πάντα εδώ, στη μέση της ερήμου. Σε έναν ατέλειωτο Γολγοθά χωρίς Άνάσταση. Σε ένα πυκνό σκοτάδι, δίχως μια ακτίνα Φως.
Και όμως σαν κάτι να με τράβηξε από εκεί, σαν είδα τα σημάδια από τα βήματα Σου.
Σημάδια που δεν μπορεί ο καυτός αέρας της να σβήσει, όσο και αν θέλει, όσο και αν προσπαθεί. Πως έμεινες στην έρημο, Χριστέ μου;
Ξεκίνησα να περπατώ ξανά. Με βήματα αργά, ασθενικά, σχεδόν τρεμάμενα. «Προχώρα», είπα και όσο πάει, μέχρι το τέλος. Με ένα φθαρμένο κομποσκοίνι στο χέρι και μια ευχή στα ξεραμένα χείλη μου «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Εκεί, στο μέσον της ερήμου…
Και αν έχει μείνει ακόμα μια βδομάδα ταξιδιού…
Και αν έπεσα, αν πείνασα, αν δίψασα…
Άν τα όνειρα, τα σχέδια και οι ελπίδες μου θαφτήκαν στην καυτή άμμο της…
Και αν δε συνάντησα κανέναν…
Και αν τα θεριά της με τρομάξανε…
Και αν τερματίσω πληγωμένος…
Να ξέρεις Κύριε πως περιμένω ανυπόμονα το επόμενο ταξίδι.
Γιατί μαζί Σου θέλω να είμαι, σε όλες τις ερήμους της ζωής μου.