“Γνωρίζω έναν ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος τών ιερέων και απλοϊκότερος τών ανθρώπων… ”
Η παραπάνω φράση ανήκει στο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και αφορά την περίπτωση του Αγίου Νικολάου Πλανά.
Ένα “ισχνό γεροντάκι”, ολιγογράμματο, με προβλήματα στην εκφορά του λόγου. Ως εφημέριος του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και έχοντας παραχωρήσει την πατρική του περιουσία σε αναξιοπαθούντες, κρατιόταν ίσα ίσα στη ζωή με λίγα χόρτα που μάζευε ο ίδιος από την τότε ερημική περιοχή.
Χρήματα περνούσαν από τα χέρια του, αλλά δεν στεκόταν επάνω του, ο λόγος του διορατικός και τα μικρά παιδιά ενίοτε απορημένα, ρωτούσαν τους γονείς τους, πώς καταφέρνει αυτός ο ιερέας να αιωρείται στο κενό, στη Θεία Λειτουργία.
Παλιά Αθήνα και όταν το φως της ημέρας έφευγε, κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης, ανοίγοντας το πορτάκι από το εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, αν έπαιρνες θέση στο μισοσκόταδο, μπορούσες να απολαύσεις τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη να ψάλλει βυζαντινά, στις τότε τις κατανυκτικές τις Θείες Λειτουργίες.
Εκεί κι ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς. Μπορούσες να κοινωνήσεις των Αχράντων Μυστηρίων από το χέρι Αγίου.
Κι όσο γλυκαίνει η ψυχή σκεπτόμενοι την τέλεια ομορφιά που έχει η ζωή η εν Πνεύματι Αγίω, θα κλείσουμε με ερωτήματα που θέτει ο Φώτης Κόντογλου γι’ αυτόν τον ιερέα.
“Ποιός άρχοντας, ποιός βαθύπλουτος έζησε σαν τον παπά- Πλανά, πού δεν είχε «που την κεφαλήν κλίνη»; Ποιός δοξασμένος αγαπήθηκε όσο αγαπήθηκε έκείνος πού κρυβότανε για να μη τον δη κανένας;
Ποιός ρήτορας στάθηκε πιο εκφραστικός από τον παπά-Νικόλα, που ψεύδιζε σαν νάτανε κανένα νήπιο;”
erimitic