Πατρίδα μας ο χαμένος Παράδεισος μας…
– Κείμενο: ερημίτης –
Κυριακή πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και η ανάμνηση μιας χαμένης Πατρίδας, η εξορία κι η αγωνία να την βαστάξουμε την κάθε ημέρα που περνά και όλο ξεθωριάζει.
Κοινή μας Πατρίδα αυτή η εξορία, η πτώση, όντα που ήρθαμε από ψηλά, σκληρά τα χώματα εδώ κι ακούστηκαν οι γδούποι.
“Αλλάζω… ” διαπιστώσαμε κι οι λάσπες τώρα πια κάλυψαν τα κορμιά μας. Ψάξαμε για το φίδι. Ακούσαμε το σύρσιμο του πάλι. Θα πρέπει να “έπεσε” κι αυτό, θα ζούμε πάντα με αυτό.
Τώρα τα ρόδα που αγκαλιάσαμε έχουνε κόκκινο βαθύ, μοιάζουνε με τα πάθη.
Έχουν αγκάθια τώρα, εισήλθανε στο δέρμα. Μοιάζουνε με τα πάθη.
Άραγε πως μπορείς και ζεις με όλο αυτό;
Ενός κακού, μύρια έπονται και… ο χαμένος Παράδεισος μες τη ψυχή την κάθε μέρα που περνά.
Σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε πνιγμένο όνειρο, σε κάθε ουτοπία.
Εκείνος ο καρπός η πρώτη πλεονεξία, αυτή η έξοδος η πρώτη αμετανοησία κι ο άνθρωπος πια με χαρακτηριστικά οπού μας είναι οικεία.
Όντως, δεν είναι αφύσικο να υπάρχει ως απροσάρμοστος κανείς σε αυτή τη δυστοπία.
Άλλωστε, πως να μπορέσεις να ζήσεις με όλο αυτό; Τελικά, ότι συνδέει το εκεί και το εδώ, είναι Ορθοδοξία.
Ότι θυμίζει πια το πριν, εκείνη η ατμόσφαιρα σε μία κατανυκτική, Σαρακοστιανή, Θεία Λειτουργία.