Μια ανάσα πριν από την Μεγάλη Σαρακοστή, σήμερα Κυριακή της Τυρινής, με τον Εσπερινό της Συγγνώμης, ας δοκιμάσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας. Είναι άλλωστε κάτι σαν προαπαιτουμένο πριν από την επερχόμενη περίοδο προσπάθειας για συνάντηση με τον Αναστημένο Ιησού.
“Συν και χωρώ” μας κάνει το συγχωρώ, όπου καλούμαστε να συν + υπάρξουμε στην εργασία, στη γειτονιά μας, στον Ναό, σε ένα οικογενειακό τραπέζι, στον δρόμο με τους περαστικούς, με φίλους όπως και με τον σύντροφο μας.
Ο θείος έρωτας με το συγκεκριμένο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού που πρέπει να διακατέχει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, θα πρέπει να διοχετεύεται σε κάθε συνάνθρωπο μας όπου αποτελεί εικόνα άλλωστε του ίδιου του Θεού.
Σε αυτό το σκηνικό του κόσμου μας που είναι γεμάτο ίντριγκα, με αυτονόητες όλες μας τις συγκρούσεις, ας δοκιμάσουμε όλη την άγια περίοδο αυτή, να δείχνει σαν τελευταία. Σαν τελευταία της επίγειας μας της ζωής, όπου όλους μας τότε τους εχθρούς και πριν το φτερούγισμα μας θα έχουμε συγχωρήσει.
Ας δοκιμάσουμε γενικότερα να ζήσουμε σαν ερημίτες αστικοί, για έστω 40 ημέρες.
Με μία αστάθεια γεωπολιτική, κοινωνική που εκδηλώνεται σήμερα ποικιλοτρόπως, με πανδημίες, με σεισμούς, με πόλεμο, με ηθική κρίση αξιών, με οικονομικούς στραγγαλισμούς, ας χαμηλώσουμε τα μάτια προς τη γη, ας δυναμώσει η προσευχή.
Θα ταξιδέψουμε νοερά απόψε, στο Μινσκ της Λευκορωσίας και στη γυναικεία Μονή της Αγίας Ελισάβετ της νέας, σε ένα εξαιρετικό, θεωρούμε, βίντεο τόσο από πλευράς κινηματογράφησης αλλά κυρίως από άποψης περιεχομένου από έναν παλαιότερο Εσπερινό της Συγχώρεσης ακούγοντας τον εμπνευσμένο Λόγο του π. Andrey Lemeshonok.
Στο τελευταίο λεπτό μπορείτε να παρακολουθήσετε τους ιερείς, τις μοναχές της κοινότητας, καθώς και απλούς πιστούς να βάζουν μετάνοια ο ένας στον άλλον, μέσα στην συγκινησιακή φόρτιση της σπουδαίας αυτής ημέρας για την Πίστη μας.
Το παρών βίντεο έχεις αγγλικούς υπότιτλους, αλλά μπορείτε στο τέλος της δημοσίευσης να διαβάσετε το περιεχόμενο της ομιλίας και στην ελληνική, μεταφρασμένο από εμάς.
Είθε ο Τριαδικός Θεός του Σύμπαντος κόσμου, ορατού και αοράτου, να σκεπάσει τις αμαρτίες μας.
erimitic
“Μιλάμε για την ζωή, αλλά μέσα μας έχουμε τον θάνατο.
Μιλάμε για την Ανάσταση, αλλά έτσι όπως είμαστε τώρα, δεν μπορεί να υπάρξει Ανάσταση.
Η αμαρτία δεν μπορεί να είναι η ζωή, όμως ζούμε με την αμαρτία.
Ζούμε, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι θα συμβεί στο τέλος της ζωής μας.
Γιατί δεν το σκεφτόμαστε.
Γιατί είμαστε απασχολημένοι, με καθημερινές υποθέσεις, προβλήματα, που δεν μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε τι υπάρχει μέσα μας.
Η Εκκλησία είναι σαν ένα νοσοκομείο και όλοι ήρθαμε εδώ.
Και ο Γιατρός έχει όλα τα απαραίτητα για να μας κρατήσει ζωντανούς.
Αλλά… θέλουμε να είμαστε ζωντανοί;
Μήπως είναι ευκολότερο να είμαστε νεκροί;
Μήπως είναι ευκολότερο να ζούμε με κλειστά μάτια και κλειστές καρδιές, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει;
Αλλά ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει.
Για κάποιους ανθρώπους αυτή η Σαρακοστή θα είναι πιθανότατα η τελευταία τους.
Για κάποιους ανθρώπους αυτό το Πάσχα θα είναι η τελευταία τους ευκαιρία να μπουν σε μια άλλη ζωή, να νικήσουν τον θάνατο , να μιλήσουν για τη ζωή.
Νέα ζωή με τον Θεό.
Χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι. Χρειάζεται να πιστέψουμε, ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει σε αυτό.
Σε διαφορετική περίπτωση, όλα θα είναι μάταια.
Αν δεν υπάρχει Ανάσταση, η ζωή είναι μάταιη.
Αν δεν υπάρχει Πάσχα, αν δεν αγγίξουμε την αγάπη του Θεού,
αν δεν το αποδεχτούμε μετα φόβου, όλα είναι μάταια.
Σήμερα πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα.
“Μετανοεῖτε• ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.” (Κατά Ματθαίον 4:17)
Δεν ξέρω…
Ίσως πρέπει να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον, έτσι ώστε κάτι να αλλάξει, έτσι ώστε κάτι να μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Λοιπόν… Τώρα πρέπει να σας ζητήσω συγχώρεση.
Και είναι πέρα από τις δυνατότητές μου.
Αλλά… υποθέτω ότι δεν είμαι άξιος.
Δεν είμαι άξιος να είμαι ιερέας, δεν είμαι άξιος να αποκαλούμαι Χριστιανός Ορθόδοξος,
δεν είμαι καν άξιος να λέγομαι άνθρωπος…
Γιατί, ξέρετε, ένας άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας.
Μπορώ να πω ότι είμαι η κορωνίδα της δημιουργίας;
Γι’ αυτό ζητάω την συγχώρεσή σας.
Θα ήθελα να μετανοήσω.
Νοιώθω ντροπή γιατί ο Κύριος μου δίνει τόση αγάπη και τόσο φως, αλλά δεν το φροντίζω, το χάνω και αυτό είναι κακό.
Ελπίζω, ότι με τις άγιες προσευχές σας ο Κύριος θα μου δώσει τη δύναμη να πιστέψω στη δική μου ανάσταση, να πιστέψω στη νέα ζωή.
Συγχωρέστε με… πατέρες… αδερφοί και αδερφές μου… και προσευχηθείτε για μένα τον αμαρτωλό.”
π. Andrey Lemeshonok