– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Σου έχει τύχει να περάσεις την “κόκκινη γραμμή”; Και να έχεις συναίσθηση, να το παραδεχτείς, ότι το έκανες; Εκείνο το ευδιάκριτο αλλά εύθραυστο και κομβικό σημείο των ορίων της ηθικής, της συνείδησης και της (κατά τα άλλα) σωστής κρίσης σου. Και δεν αναφέρομαι σε μικροπράγματα καθημερινά, αλλά σε ένα στίγμα.
Και ενώ νοιώθεις και πιστεύεις ακράδαντα ότι δεν έχεις άλλη επιλογή… τελικά επιλέγεις να μην κάνεις αυτό που σε κανονικές συνθήκες θα έκρινες σωστό.
Δικαιολογίες του τύπου: και άλλοι το έχουν κάνει, δεν χάθηκε ο κόσμος, ε τι να κάνουμε τώρα έγινε συνέχισε την ζωή σαν να μην έγινε, πέφτουν βροχή, αλλά ενδόμυχα έχεις επίγνωση τι κακό πας να κάνεις. Μια φαινομενικά επιπόλαιη πράξη μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Και η επιλογή σου την κρίσιμη στιγμή μεταμορφώνεται σε γεγονός που έγινε ασήκωτο να κουβαλάς εφόρου ζωής.
Θυμάμαι… να στέκομαι ακίνητη, εκεί, μπροστά στην κόκκινη γραμμή μου, στο όριο του λογικού και του παραλογου, κοκκαλωμένη, να προσπαθώ να αποφασίσω αν θα κάνω ένα βήμα μπροστά, εκεί που περιμένει το χάος ή αν θα γυρίσω την πλάτη και θα αρχίσω να τρέχω υπό τον φόβο της επίγνωσης. Πως μπορεί όμως να μην γίνει το κακό όταν φαίνεται αναπόφευκτο;
Θυμάμαι… το κουτί της Πανδώρας. Όλα τα δεινά προσεκτικά φυλαγμένα σε ένα κουτί που δεν έπρεπε να ανοιχτεί. Μα τελικά περάστηκε η κόκκινη γραμμή… το κουτί ανοίχτηκε και αποδεσμεύτηκαν. Αλλά κάτω κάτω υπήρχε η ελπίδα… Η ελπίδα ότι θα συγχωρέσουμε κάποια στιγμή τον εαυτό μας.
Γιατί όπως είπε και ο Alfred Korzybski: Ο Θεός μπορεί να σε συγχωρέσει για τις αμαρτίες σου, το νευρικό σου σύστημα όμως όχι.