– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Κάποτε είχα διαβάσει και ταυτιστεί απόλυτα ότι, η απόφαση να κάνεις παιδί είναι σαν να αποφασίζεις να αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.
Τα γλυκο-σκληροπυρηνικά χρόνια εμπειρίας μου, με δίδαξαν εκτός των άλλων, ότι:
-Το δυσκολότερο κατόρθωμα θα είναι να διατηρήσεις την υπομονή και την ψυχραιμία σου στις εκατομμύρια προκλήσεις που θα σου εμφανιστούν. Εννοείται δεν θα το καταφέρνεις πάντα και θα σε πιάνει συχνά υστερία. Όσες βαθιές ανάσες αυτοσυγκράτησης και να παίρνεις, πάλι θα βρεθείς στο σημείο να τσιρίζεις σαν σχιζοφρενής και να θυμίζεις το κοριτσάκι στον εξορκιστή.
-Δεν σου φτάνουν 24 ώρες που έχει η μέρα και θα ήθελες να έχεις πάνω από δύο χέρια.
-Το σπίτι είναι μόνιμα ακατάστατο αλλά εντέλει το παίρνεις απόφαση ότι έτσι θα είναι.
-Γίνεσαι στόχος άπειρων συμβουλών, γιατί οι άλλοι το κάνουν καλύτερα. Ειδικά οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά.
-Ποτέ ξανά μόνη-ος. Ποτέ ξανά ησυχία. Πολυτέλεια θα θεωρείς να κάνεις ένα ντουζ με την ησυχία σου χωρίς “ενοχλητικές παρεμβολές”.
-Παρακαλάς να έχεις ένα διάλειμμα από όλα αλλά μόλις το αποκτήσεις, σου λείπουν απίστευτα.
-Ο νόμος του Μέρφυ και της γκαντεμο-δύναμης θα πάρει άλλη διάσταση στην καθημερινότητά σου.
-Το άγχος γίνεται μόνιμο συναίσθημα και ότι ασκήσεις ηρεμίας και αν κάνεις, απλά δεν πιάνουν.
-Τα post-it γίνονται ο καλύτερός σου φίλος γιατί το μυαλό σου έχει γίνει πουρές και είναι αδύνατον να τα θυμάσαι όλα. Καθώς επίσης και το google κάθε φορά που θα έχεις μια τρελή και ανόητη απορία.
-Πρέπει να διδάξεις σε ένα άλλο ανθρώπινο ον αυτά που ούτε εσύ κάνεις… παράδειγμα την αυτοσυγκράτηση, τον έλεγχο των αρνητικών συναισθημάτων και την υπομονή.
-Θα μάθεις ότι τα προσωπικά όρια είναι για να τα ξεπερνάς: Μπορείς να επιζήσεις μέρες-μήνες-χρόνια χωρίς φυσιολογικό ύπνο. Όση εξάντληση και να νοιώθεις, πάντα έχεις και άλλο απόθεμα. Στις δύσκολες καταστάσεις έχεις μια δύναμη που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει.
-Οι αδυσώπητες τύψεις από ένα λάθος σου (από τα πολλά που θα κάνεις) θα σου φωνάζουν μέσα στο κεφάλι σου πόσο κακός γονιός είσαι. Και μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο. Κάνεις λάθος-νοιώθεις τύψεις-ξανά-και ξανά. Και μόνο που μας περνάει από το μυαλό σχεδόν καθημερινά είναι ένα βήμα προς την αποδοχή και την κατάρριψη του μύθου: δεν υπάρχει τέλειος γονιός!
-Και το πιο τρελό από όλα: Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω… πάλι θα το ξανακάναμε. Γιατί έχουμε δει τι σημαίνει άπειρη ασύγκριτη ανιδιοτελής αγάπη και δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς αυτό πλέον. Έχουμε δει πως είναι να μην φοβάσαι τίποτα γιατί τα έχεις δει όλα-τα έχεις μυρίσει όλα-τα έχεις πιάσει όλα. Έχουμε δει πως μπορείς να γελάς με κάτι χαζό, πως να βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά και πως μπορείς να είσαι χαρούμενος με τα μικροπράγματα. Πως να ξαναγίνεις παιδί και εσύ -και να το εκτιμήσεις αφάνταστα ειδικά αν δεν είχες όμορφα παιδικά χρόνια-… Και άλλα πολλά…
Γιατί όπως είπε και ο Frederick Douglass: Είναι πιο εύκολο να χτίζεις γερά παιδιά παρά να προσπαθείς να διορθώσεις σπασμένους ενήλικες.
Υ.Γ. Αν το καταφέρνεις όλο αυτό μόνη-ος και παραμένεις σώας τας φρένας… σου στέλνω με βαθύτατη εκτίμηση τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!