– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Κάποτε είπανε ότι: “Η αγάπη είναι να δίνεις σε κάποιον την ικανότητα να σε καταστρέψει, αλλά να πιστεύεις ότι δε θα το κάνει.”
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες ή εμείς τις κάνουμε έτσι. Πρέπει να βγεις από το εγώ σου και να έχεις τη δύναμη και τη θέληση να σκέφτεσαι, να πράττεις και να νοιώθεις. Να αφήσεις όλα τα συναισθήματα να μπουν μέσα σου και μετά να βγουν διπλά πάνω στον άλλον. Να γίνει συνοδοιπόρος, προτεραιότητα, δύναμη και έμπνευση. Μπορεί να είσαι τυχερός να το ζήσεις, μπορεί και όχι. Μπορεί να έρθει και η καταστροφή και τότε είναι που πέφτεις ερμητικά και διαλύεσαι, σαν άλλος Ίκαρος με κέρινα φτερά που πλησίασες πολύ κοντά στον ήλιο και έλιωσαν. Το εκλαμβάνεις σαν προσωπική αποτυχία, απογοητεύεσαι – κυρίως από τον εαυτό σου γιατί θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα. Μένεις απλά να παρατηρείς και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό, σε κατατρώει, απλά μένεις κουλουριασμένος στο κενό, παρέα με τον Καζαντζάκη να συζητάτε πως γίνεται οι ψυχές σας να μοιάζουν μ’ εκείνους που τρελάθηκαν από τη λύπη και αρχίζουν να γελούν…
Περνάς και τα πέντε στάδια του πένθους, μοιάζει αιώνας και είναι τόσο επίπονο… αλλά… εκ πείρας, αν δουλέψεις όσο μπορείς με τον εαυτό σου και αφού περάσεις και το πέμπτο, θα ηρεμήσεις… και ας έχει μείνει η ουλή. Δεν θα είσαι πια ο ίδιος, άξιζε η καταστροφή, μην φοβάσαι, σημαίνει ότι ζεις πραγματικά και δεν είσαι στην αδράνεια. Άλλωστε για όλα υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνουν και ας μην βγάζει κανένα νόημα αυτό αρχικά…
Γιατί όπως είπε και η Μαίρη Όλιβερ: Κάποιος που αγαπούσα κάποτε, μου έδωσε ένα κουτί γεμάτο σκοτάδι. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι και αυτό, ήταν ένα δώρο.