– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Πώς μπορώ να ξεκινήσω οτιδήποτε νέο, με όλο αυτό το χθες μέσα μου; Είχε πει ο Leonard Cohen και με έκανε να αναρωτηθώ…
Πρέπει άραγε να μηδενίσεις με κάποιο τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος; Να παραδοθείς στις φλόγες σου για να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου σαν άλλος Φοίνιξ; Να πετάξεις μακριά το βάρος που κουβαλάς για να μπορέσεις να αφεθείς σε κάτι καινούριο; Με όποιον φόβο και παράλληλα ενθουσιασμό γεννάει αυτό.
Και όσο ο ενθουσιασμός παλεύει με τον φόβο, πρέπει να διαχειριστείς την καλή και την κακή σου πλευρά, τον εσωτερικό σου πόλεμο που δεν ξέρεις κάθε φορά ποιος θα είναι ο νικητής και να το κοντρολάρεις τόσο καλά ώστε να μην υπάρχουν αποκλίσεις.
Και όμως… Αν συνειδητοποιήσεις ότι όλα αυτά που έχεις μέσα σου, όλα αυτά που κουβαλάς έχουν ένα σκοπό και μια χρησιμότητα, τότε θα τα αποδεχτείς σαν κομμάτι του εαυτού σου, δεν θα ήσουν αυτός που είσαι τώρα άλλωστε χωρίς αυτά… Ένας τέλεια ατελής άνθρωπος με επίγνωση πλέον του σκοταδιού σου, που το ξέθαψες, το έβγαλες στην επιφάνεια για να το δεις καλά, να το αποδεχτείς και να το σμιλεύσεις. Ένας τέλεια ατελής άνθρωπος που ναι αξίζει και μπορείς να ξεκινήσεις οτιδήποτε νέο, ναι μπορείς να νοιώσεις, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να εκτεθείς, να δημιουργήσεις, γιατί είσαι εσύ… είσαι αληθινός… και αυτό είναι υπέρ αρκετό… και… «Να θυμάσαι πάντα να τολμάς».
-Άλλοτε είσαι σκληρός κριτής καθρέφτη… και άλλοτε με χαϊδεύεις με τρυφερότητα για να με ενθαρρύνεις-
Γιατί όπως είπε και ο Καρλ Γιούνγκ: Πως μπορώ να έχω υπόσταση αν δεν έχω σκιά; Πρέπει να έχω και μια σκοτεινή πλευρά αν είναι να είμαι ολόκληρος.