– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος, είχε πει κάποτε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι και δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο αυτή τη στιγμή. Είναι χειρότερο το αίσθημα της μοναξιάς όταν περιτριγυρίζεσαι από κόσμο. Είναι σαν να παρακολουθείς τους άλλους σαν αποκομμένος εξωτερικός παράγοντας, σαν απλός παρατηρητής με ένα εικονικό χαμόγελο για να μην σε καταλάβουν ότι απομονώθηκες.
Κάθομαι και χαζεύω τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν χαρωπά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που ακόμα δεν ξεστόλισα. Στην απόλυτη ησυχία απωθώντας κάθε εξωτερικό ήχο. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει να μένουν μόνοι τους συλλογίζομαι. Και δεν είναι κακό, είναι πιο ασφαλές έτσι. Υπάρχει πάντα ηρεμία. Δεν στεναχωρείς και δεν στεναχωριέσαι. Ούτε έχεις προσδοκίες που θα σε απογοητεύσουν αργά ή γρήγορα ούτε θα απογοητευτούν οι άλλοι από εσένα. Έτσι και αλλιώς όλοι είναι περαστικοί. Όλα ξεθωριάζουν και τελειώνουν κάποια στιγμή. Είναι αναπόφευκτο.
Στόχος της προηγούμενης χρονιάς που επιτεύχθηκε ήταν το ξεκαθάρισμα. Από πράγματα και ρούχα στην ντουλάπα μου μέχρι ανθρώπους που έπρεπε να ξεχωρίσω. Άνθρωποι που κράτησα και έμειναν – μονάκριβοι και εκλεκτοί μου- και άνθρωποι που έφυγαν, είτε από επιλογή τους είτε επειδή έπρεπε να “ξεφορτωθώ” την τοξικότητα που με έπνιγε.
Στόχος της φετινής χρονιάς που φαίνεται αδύνατον να επιτευχθεί θα ήταν στίχοι από το creep των placebo «I want a perfect body, I want a perfect soul… I wish I was special, but I’m a creep, I’m a weirdo». Σιγοτραγουδάω τους ίδιους στίχους καθώς ακόμα χαζεύω στον χώρο και τα φωτάκια πάνε σύμφωνα με τον ρυθμό.
Σε κανονικές συνθήκες το χαρτί που έγραψα αυτές μου τις σκέψεις θα το πέταγα, κάνοντάς το μια όμορφη καλοσχηματισμένη χριστουγεννιάτικη μπαλίτσα. Αλλά είπα να το βγάλω από μέσα μου και ας με πεις απαισιόδοξη ή αχάριστη. Άλλωστε δεν είμαι. Είμαι ρεαλίστρια και ξέρω ότι έστω και αυτά τα συναισθήματα πρέπει να τα αγκαλιάζω και να τα αποδέχομαι, ξέρω πως λατρεύω την μοναχικότητά μου γιατί με ηρεμεί, ξέρω ότι αύριο είναι μια νέα μέρα και δεν χρειάζεται να είναι παρόμοια με την σημερινή. Ξέρω ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν σαν μια φυσική ροή ενός ποταμού. Αποδέξου το και απόλαυσε τις στιγμές… λέω και προσπαθώ να συνετίσω τον εαυτό μου.
Γιατί όπως είπε και η Greta Garbo: Ποτέ δεν είπα, «θέλω να είμαι μόνη». Είπα μόνο, «αφήστε με ήσυχη». Υπάρχει τεράστια διαφορά.