Έχετε ποτέ αναλογιστεί ποια είναι η πραγματική μας κατάσταση; Δηλαδή, αν η εξωτερική μας εικόνα έπαιρνε μορφή ανάλογη με την εσωτερική μας κατάσταση, όλοι οι άνθρωποι – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – θα φαίνονταν πολύ άσχημοι, βρώμικοι, ατημέλητοι, απωθητικοί. Φανταστείτε την εικόνα ενός άστεγου ταλαίπωρου και τοξικομανή με βαριά κατάθλιψη. Έτσι θα ήμασταν όλοι αν ο Θεός μας αφαιρούσε και την ελάχιστη Χάρη Του, την οποία ασφαλώς μας παρέχει χωρίς τον δικό μας κόπο αλλά για να είμαστε κάπως λειτουργικοί και – με αυτήν την μακρόθυμη προσμονή Του – να έλθουμε κάποια στιγμή σε μετάνοια. Όταν λοιπόν βλέπουμε έναν άνθρωπο σε αυτή την εξαθλιωμένη κατάσταση και εμείς κάπως χαιρέκακα ικανοποιούμαστε που δεν είμαστε τουλάχιστον – όπως ομολογούμε – σαν αυτόν, αν αντί να αποφεύγουμε το δυσάρεστο θέαμα προσπαθήσουμε να το αντιστοιχίσουμε με την ψυχική και πνευματική μας υπόσταση, τότε ίσως συναισθανθούμε την επιτακτική ανάγκη να λάβουμε δράση χωρίς άλλες αργοπορίες• δράση ανάλογη της πραγματικής μας εσωτερικής μορφής. Και ίσως μάλιστα να αποκτήσουμε και κάποια ευγνωμοσύνη προς Εκείνον που δεν έχει επιτρέψει – ακόμα – σε εμάς να φανεί το πραγματικό μας κατσιασμένο πρόσωπο, που είναι λίγο πάνω, λίγο κάτω σαν του άστεγου του δρόμου.
Αυτή είναι και η μόνη διαφορά μας με τους Αγίους, εκείνοι εργάζονται έχοντας αυτήν την εικόνα στο νου τους.
