– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
“…Ναι, ναι! Γιατί ΕΓΩ πιστεύω στο Θεό… και το κεράκι μου θα ανάψω… και τον σταυρό μου θα κάνω… δεν πάω με όλον το συρφετό φυσικά! Θα μεταλάβω 2 φορές το χρόνο – τί;… η μετάληψη δεν είναι για χόρταση!.. Αααα, ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΟΠΟ… ΕΓΩ είμαι σεμνός… Εξομολογούμαι μπροστά στην Εικόνα!”. “Όλα θέλουν μέτρο! Είπαμε! Ε, στις μεγάλες γιορτές εκκλησιάζομαι – μην το παρακάνουμε κιόλας! Αυτά είναι για τους μοναχούς”… “Aαα, εγώ, τα θρησκευτικά μου τα ΄χω αναθέσει… σε άλλους”.
ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ!!! Τεράστιο, μεγαλύτερο από το μπόι, ακόμα κι από το προσωπικό σύμπαν του καθενός ή την “κοσμάρα” του, όπως κοινώς λέμε. Να τονίσω κάτι: δεν είμαι θεολόγος, δεν είμαι ιεροκήρυκας, δεν είμαι ηθικίστρια – κι αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, καθώς στην Εκκλησία μας λάμπει ο αν-ηθικισμός, και θα επανέλθω σε αυτό, αφού αυτή είναι μία λέξη που το στερητικό “αν” προσδίδει θετικό πρόσημο – και σιχαίνομαι να κουνάω το δάχτυλο και να υψώνω φωνή στους διαφωνούντες με εμένα (αλλά και το αντίστροφο). Αγωνίζομαι μέσα από μύριες πτώσεις και το χειρότερο ακηδία… Το Ταξίδι μου όμως προς το ΦΩΣ γίνεται με την αποδοχή Αυτού. Και αφού ΕΝΑ είναι το ΦΩΣ, ΜΙΑ είναι και η Αλήθεια, ΜΙΑ και η Πίστη που δορυφορούνται από Αυτό! Η πνευματική μαγιά του καθενός κρίνεται μόνο από τον Κριτή και είναι μια face to face μοναδική σχέση, άρα και κρίση.
Το “κουστουμάκι” όμως της προσωπικής πρόσληψης, εφαρμογής της Πίστης και ιδίως της προσαρμογής αυτής στις αντιλήψεις, μόδα, ιδιοτροπία, μέτρα και σταθμά του καθενός, είναι το επικίνδυνο μονοπάτι που χτυπάει τουλάχιστον σε αδιέξοδο… μπαϊράκι που συμπλέει με τον άκρατο, φουσκωμένο εγωισμό, ταξιδεύοντας σε προσωπικά πελάγη αυτοθέωσης, αυτοκρατορικής ανακήρυξης του εγώ, ψευτοηρωισμού και κουτσαβάκικης αντίστασης ενάντια στο δήθεν σύστημα της εκκλησίας, παρερμηνεύοντας και διαστρεβλώνοντας έτσι, οικειοθελώς και σκοπίμως (σε αρκετές περιπτώσεις) τη Θεία υπόστασή Της!
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η διεστραμμένα μονότροπη κίνηση φέρει ιικό φορτίο μεγατόνων που μεταδίδεται σε αστόχαστους εγωλάτρες, νάρκισσους εγωμανείς, άκριτα κι ακαριαία… Στις μανιφεστικές τους “συζητήσεις” υψώνουν τη φωνή, κουνούν το δάχτυλο, προσπαθώντας και νομίζοντας ότι έτσι κατοχυρώνουν το ορθόν της στάσης τους, εθελοτυφλώντας στη φωνή που τους λέει ότι ήδη φορούν (και χαίρονται) ένα πνευματικό “συνολάκι” που έχουν ράψει οι ίδιοι με τις βελόνες του ηθικισμού, συμπλεγματισμού και τύφλωσης. Η ανατροπή του… συστήματος που δομούν μέσα τους δεν είναι επίτευγμα, ανάβαση, άθλος ή υπέρβαση. Αποκόβουν το φωταυγές νήμα της χρυσής οδού, της αποκάλυψης, της ζωής. Κοινό χαρακτηριστικό τους: αρνούνται να ακούσουν, να σταθούν για μια στιγμούλα, που ίσως τους αλλάξει τη ζωή, τείνοντας ώτα ευήκοα, σε κάτι που μπορούν να το κρατήσουν ως τροφή για σκέψη. Θα χτυπήσει σε μία προσωπική ακύρωση, αποδοχή λάθους, ξεβόλεμα, όμως μια τέτοια αναμέτρηση με τον λανθασμένο εαυτό μας αξίζει. Πρωτίστως γιατί είναι μία μεγάλη νίκη. Και ναι μεν η θεραπεία στο ιατρείο της Εκκλησίας τυγχάνει μοναδικής εξατομίκευσης με την κατά Θεόν Χάριν, το ιαματικό νερό όμως είναι από την ίδια πηγή για όλους τους προστρέχοντες εις αυτήν.
Κυριακή του (εκ γενετής) τυφλού σήμερα… και σκέφτηκα να αναφερθώ σε μία λανθάνουσα και διαδεδομένη αιτία τύφλωσης… Καλή πορεία, με “φως, περισσότερο φως”, όπως έλεγε και ο Γκαίτε (δια την κοσμικότητα).