– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ένα ελάχιστο κλασματικό κομμάτι του χωροχρόνου και των αισθήσεων μας, μας (ξανα)συναντά ανύποπτα και δυνατά, κάπου, κάποτε… Τέτοια είναι η ένταση του, που χτυπάει στο αποκοιμισμένο μας συνειδητό με κρούση. Προμνησία σώματος, ψυχής κι αισθήσεων, το “ήδη ιδωμένο”, συναπαντημένο, βιωμένο κι αισθανόμενο.
Εκεί που το παράξενο ενώνεται για μια στιγμή με το όνειρο και την πραγματικότητα και σε ηλεκτροφορεί με άπειρα volts παρουσίας του και την ανεξήγητη σιγουριά του. Αλλόκοτο σταυροδρόμι παρελθόντος και παρόντος, βεβαιότητας και διάψευσης, ψευδαισθητικής εικονικότητας ή προσομοίωσης…
Σε πόσα τέτοια έχει σκαρφαλώσει ο ανθρώπινος νους για να κάμψει τους φυσικούς νόμους, σε μια προσπάθεια αποδόμησης του γήινου για να περάσει μέσα από τις “σκιές”. Η πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, δίνει μια πρώτη προσέγγιση στα δεσμά της δήθεν πραγματικότητας μας –σκιές- και -ίσως- κατά συνέπεια στην απόδρασή μας από αυτές. Αληθινή ή κατασκευασμένη πραγματικότητα, αναδρομές ή πισωγυρίσματα σε τόπους και χρόνους, το matrix της σύντομης επίγειας περπατησιάς μας στη γη και η δίψα για την εύρεση της πηγής- της μίας, ανώτερης πραγματικότητας- συστέλλονται και διαστέλλονται στο άγριο μυαλό με την ταχύτητα στο κόκκινο.
Matrix, déjà vu, θεωρία της αλληγορίας του σπηλαίου του Πλάτωνα… Ο ίδιος ο Πλάτωνας στη θεωρία του υποστηρίζει ότι ακόμα κι αν ο άνθρωπος σπάσει τα δεσμά των σκιών του σπηλαίου, θα βρισκόταν σε ένα ακατανόητο για αυτόν βασίλειο. Με άλλα λόγια, μία προσβάσιμη μεν, μη βιώσιμη δε αλήθεια, αφού η δυσκολία ένταξής μας θα επιφέρει στένεμα ψυχής, στεναχώρια, δυστυχία. Η ανακάλυψη της αλήθειας που δε θα χωράμε… Αντικατοπτρισμός θεωριών φυγής από κάτι που δεν είμαστε, στο κάτι που και πάλι θα θέλουμε να αποδράσουμε. Dead end…
Μία εσωτερική φωνή-αγγελιαφόρος μας λέει κάπου εδώ: συνειδητά ή μη, έχουμε (σχεδόν) όλοι διαβεί τούτον τον ποταμό. Με πανικό ή όχι, με εξοπλισμό θέσεων, γνώσης, επιστήμης ή απλά ατενίζοντας έναν νυχτερινό έναστρο ουρανό, έχουμε ταρακουνηθεί από τα προσωπικά μας déjà vu. Στον αντίποδα, μας περιμένει πάντα η κοντινή, σίγουρη αλήθεια, το απτό θαύμα που αναπαύεσαι στην υπερβατικότητα του, που ανοίγεται με καρδιακούς ακισμούς, που δε χρήζει ανάλυσης ή εξήγησης και μας κλείνει το μάτι γλυκά περιμένοντάς μας υπομονετικά στη διχάλα του δρόμου των σκέψεων και ψευδαισθήσεών μας, κάτω από την όντως σκιά ενός δέντρου…
[Σε αυτή τη διχάλα του δρόμου, θα επανέλθω με ποιητική αναφορά στο πολυαγαπημένο μου ποίημα: “The Road Not Taken”, by Robert Frost]