– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ… Ο συμπαντικός χωροχρόνος σταματάει… η πρώτη αξημέρωτη ημέρα της Βασιλεύουσας. Η ψαλμωδία από την τελευταία ορθόδοξη λειτουργία στην Αγιά Σοφιά πλανιέται στον μπαρουτοκαπνισμένο αέρα με αχό και θρήνο πριν χαθεί για πάντα.
Φωτιά και τσεκούρι παντού. Το δόγμα επί τώ έργω. Το τούρκικο γιαταγάνι αποθεώνει τα κατώτατα ζωώδη ένστικτα. Αποκεφαλίζει το δίκιο και το δίκαιο, τα προ αιώνων άγια χώματα, καίει, λεηλατεί, αρπάζει, αφανίζει, βεβηλώνει, βιάζει και καταπνίγει την ωραιότατη νύφη στο αίμα της. Οι έσχατοι βυζαντινοί δεν εγκαταλείπουν τίποτα και κανέναν! Από την θεία Μετάληψη, στο ξίφος του εχθρού, με την ουράνια επίγευσή της έως το τελευταίο τους κύτταρο, πορεύονται τις γολγοθαϊκές τους, μεγάλες ώρες. Δάκρυ και μεταλαβιά, με τη σφραγίδα της Πίστης. Αυτής που αναδεικνύει οσιομάρτυρες… “Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα”…
Αυτοκράτορας και λαός παρατεταγμένοι απέναντι σε μία μη αποτρεπτική μοίρα. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει ιστορία που να αντιτάσσει για χιλιετίες το άφθαρτο Μολών Λαβέ του σε περιστάσεις που ξεπερνούν κάθε νόμο! Με ΕΥΘΥΝΗ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΝΑΜΑ ! “Και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”!
Το τελευταίο κάστρο, η Πύλη του Ρωμανού, πολιορκημένη, μα απόρθητη ακόμα… για λίγες στιγμές που θα είναι όμως αιώνιες. Απόρθητη και στην ουσία, σαν τις ψυχές των κατοίκων. Έμπνευση και παράδειγμα για τους ευκλεέστερους αγώνες που ακολούθησαν μετά τη σταύρωση. Εκεί κι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ΄ κρατώντας στο δεξί του χέρι ΤΟ σπαθί του και ΤΗΝ Ιστορία, αιωνιότητα και δόξα, Πίστη και Πατρίδα. Όλα τριγύρω πέφτουν από αγώνα άνισο και ανελέητο σφυροκόπημα. Στα χείλη όλων έχει μείνει η Θεία Κοινωνία με τα σταυρικά λόγια: “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι μέ εγκατέλιπες”; Φωτιά, αντί για φως, φωτιά στο φως. Όλοι και όλα ενώνονται σε προσευχή. Η σάλα της Άνω Ιερουσαλήμ είναι φωταγωγημένη και γεμίζει… και κάτω ο ήλιος σβήνει…
Βυθίστε νου και καρδιά σε τούτες τις εικόνες και τολμήστε να αγγίξετε το ανέγγιχτο. Πόσος είναι άραγε ο σημερινός χρόνος αντοχής; Παρευρεθείτε εκεί, τώρα, φορέστε το ασύλληπτο. Κάνετε μια σμίκρυνση των μέγιστων στιγμών, αφουγκραστείτε την εικόνα, δείτε τον αχό, ακουμπήστε τη φλεγόμενη θάλασσα. Αναλογιστείτε την υπερβατική ευθύνη που ατένισε τους επερχόμενους αιώνες και δε βολεύτηκε προσωρινά για την παντοτινή καταδίκη σε εξισλαμισμό, δεν κατσαβίδιασε το μέλλον, δεν εξέδυσε την Ιστορία, αναγκάζοντάς την να τρέχει γυμνή κι ατιμασμένη σε ελλαδική γη.
Το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν εσήμανε με ατίμωση. Τα Θεοδοσιανά Τείχη είναι έμπλεα κραυγών, θυσίας άγιας, κατάθεσης, ανδρείας. Και τώρα συναντείστε τον Άγιο Αυτοκράτορα έφιππο στα τείχη. Πολεμώντας κι εμψυχώνοντας, δεόμενο και δακρυσμένο, δίπλα στους πολεμιστές και στον πολυφίλητο λαό του- όλοι μάρτυρες προς την ίδια πορεία, μονόδρομος όχι σε αφημένη, αλλά σε αγωνισμένη μοίρα. Κι η ιστορική ενθύμηση θα περάσει σε καρδιακή προσέγγιση κι αναφορά σχέσης και στάσης.