– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ζητείται εσωτερική γαλήνη,
καλλίπυγος μορφή ομοιάζουσα Κόρης
με αρχαϊκό μειδίαμα και ιωνικό χιτώνα-
ως πιστοποιητική αξία χρόνου,
κυματιστή κόμη και ιριδίζοντες βοστρύχους –
για φωτεινότητα ελπίδας στην προσμονή,
με επιβλητική στάση σώματος και βίου-
ως εχέγγυο σύμπλευσης,
καλλιέπεια και καλλιφωνία-
για επιμελείς συζητήσεις και ωδές,
σμιλευμένη με ήλιο και αλήθεια,
διάφεγγη σκότους και παραισθήσεων,
για μόνιμη συνοδός ανήσυχης ψυχής. […]
[Από τη συλλογή ποιημάτων “Chandelier”, 2020-2021, Ν.Παπαγεωργίου- 1η στροφή]
Χωρίς ανάλυση βέβαια… λογοτεχνική, πραγματολογική, σημειολογική ή αποδομητική, αλλά με αναγωγικό αντικατοπτρισμό της ακριβής ανάγκης όλων μας για αυτό το τόσο άφθαστο ζητούμενο.
Ελαχιστότατοι την (κατ)έχουν, άλλοι την είχαν και την έχασαν- ή το αντίστροφο, άλλοι την βρήκαν, κι άλλοι δεν την (κατ)έχουν ή δε θα τη βρουν ποτέ! Δυστοπική δυστυχώς τοποθέτηση- πλην ισχύουσα. Όπως και να έχει, το ζήτημα εντάσσεται στην ταινία “κυνηγώντας το διαμάντι”. Και κάθε κυνήγι, εκτός από την εμμονή της απόκτησης, ενέχει και παράπλευρες απώλειες. Στο δρόμο θα εξαπατηθείς, θα ματώσεις, θα πέσεις, σίγουρα θα κυνηγηθείς από τους “κακούς”, θα αιχμαλωτιστείς για να δραπετεύσεις, θα παλέψεις, θα χάσεις κάτι ή κάποια. Περιπέτεια και αυτό. Για αγωνιστές, ταπεινούς και γενναίους. Γιατί ταπεινούς θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί θα (πρέπει να) γίνει η παρακράτηση του αυτοκρατορικού ΕΓΩ. Δε γίνεται διαφορετικά. Αλλιώς δε θα είναι η αληθινή εσωτερική γαλήνη αυτό που θα συναπαντήσεις, αλλά a devil in disguise! Η λάθος πηγή με το δηλητηριασμένο νερό.
Δε μπορώ να πω ούτε πού, ούτε πώς τη βρίσκουμε- αυτό είναι προσωπική χάραξη πορείας. Βέβαια η ΧΡΥΣΗ ΟΔΟΣ είναι σίγουρα ΜΙΑ. Για τον καθένα όμως υπάρχουν διάφορες, αναλόγου νούμερου και μεγέθους. Στέκομαι απλά στην αδήριτη ανάγκη της εύρεσής της. Διαβάζοντας το ποίημα θα συναντηθούν οι κοινοί τόποι. Η ανάλυση δικιά σας.