Μια Καθαρά Δευτέρα, αστραφτερή, μία αυγή με νέα λάμψη φώτισε σκοτεινές γωνιές του χθες γεμάτο ακαθαρσία.
“Ελέησόν με, Κύριε” και μία απέραντη έρημος χιλιόμετρα απλωμένη, άγονη και απάτητη, πέρα από του ασκητή τα υψωμένα χέρια.
Κάποιο παιδί που μάχεται να στερεώσει τον χάρτινο αετό του σε ένα κομμάτι από ουρανό, κρατώντας την ανάμνηση αυτή όταν θα μεγαλώσει ίσως να τον αγγίξουν πιότερο οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη:
“…να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει…”
Μια Καθαρά Δευτέρα που στους αιθέρες έχει κίνηση από τις προσευχές, τους αναστεναγμούς που πάνε στα ψηλά και κάπου ενδιάμεσα πολύχρωμοι οι χαρταετοί επάνω από γκρίζα πόλη.
Μια Καθαρά Δευτέρα αμόλυντη σε κορεσμένη γη που στάζει από αμαρτία και η ψυχή σε μια αρχή, μια εν Χριστώ αφετηρία.
Είθε να αποκαλυφθούν μέσα στη Σαρακοστή όλα της τα τυφλά σημεία.
Καλή Σαρακοστή, καλό πνευματικό στάδιο