– Κείμενο: ερημίτης –
“Τί είναι Αλήθεια;” ρώτησε κάποτε ο άνθρωπος δια στόματος Πιλάτου τον ίδιο τον Θεό.
Εκείνος σιώπησε απλά.
Περιμετρικά της Αλήθειας λοιπόν, μπροστά σε μία σιωπή. Στη μέση αυτής της αίθουσας ο Ιησούς με το κεφάλι κάτω, στην ίδια αίθουσα έκτοτε, ο άνθρωπος γενεά τη γενεά, τη σιωπή αυτή την αναψηλαφίζει. Γύρω Του. Περιμετρικά.
Δυο μοναχοί, χιλιάδες χρόνια αργότερα, σκύβουν, ζητούν συγχώρεση ο ένας απ’ τον άλλον, παίρνουν μαζί τροφή μηδαμινή κι αναχωρούν για εκείνη την σιωπή. Ξημέρωμα Μεγάλης Σαρακοστής.
Αγαπημένοι φίλοι, οδεύουμε ήδη εντός της περιόδου του πιο σκληρού πυρήνα της Ορθόδοξης πίστης και ήδη της Τσικνοπέμπτης οι καπνοί δηλώσανε τμηματική προσπάθεια άρνησης της τροφής.
Είναι στις Κυριακές αυτές και κάποια οπού υιός άσωτος ένιωσες, με το μπουφάν στον ώμο… σε κάποιον χωματόδρομο, ψάχνεις να επιστρέψεις.
Κάποια άλλη, την Μαρία την Οσία από την Αίγυπτο θα ξαναθυμηθείς, μαζί τον κορεσμό σου, αλλά κι αυτή την έρημο που σ’ έχει ήδη καλέσει…
Την κλίμακα των αρετών… τη σκάλα όπου τρόμαξες να την ανεβείς λίγο, σ’ ένα σκαλί αρπάχτηκες, κρέμεσαι στο κενό της.
Ο Ιησούς που σιωπά με το κεφάλι κάτω κι είναι κι οι άλλες οι γλυκές αυτές Παρασκευές που έρχονται οσονούπω… και ύμνοι αγγελόγλωσσοι φτάνουνε ως τα αυτιά σου… Άγγελος πρωτοστάτης και “Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε”… “Χαίρε Θεού Αχωρήτου Χώρα”…
Από τα βάγια στον αέρα, τα “Ωσαννά” τα “Σταύρωσον αυτόν”, στη νύχτα εκείνη πριν, που ίδρωσε αίμα ο Θεός, Θυσία και Ανάσταση… και τί ανοησία αυτή η ανώφελη των δήμιων δειλία… καθώς το ξέρουμε όλοι: “Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει του αχαρίστου όχλου των θνητών”. (Κ. Π. Καβάφης)
Και “τί είναι Αλήθεια;” τελικά; Δεν είναι αυτό το καίριο ερώτημα που πρέπει να θυμάσαι… μα ποιός μέχρι το Πάσχα το Άγιο αυτή τη σιωπή μπορεί να την αντέξει.
Μπροστά σου μια ευκαιρία: 48 ημέρες στην έρημο και η τρανή η πόρνη το ακριβό τον μύρο της στον Ιησού προσφέρει.
Κι Αυτός αντιγυρνάει τη διακονία στον άνθρωπο. Ανθρώπου πόδια νίπτει.
Ένας Θεός στα πόδια σου. Αυτή κι αν είναι πράγματι δυσβάσταχτη Αλήθεια.