– Κείμενο – Φωτογραφία: Λυδία –
Επηρεάζομαι αρνητικά αρκετά, τον τελευταίο καιρό. Άγχος, φόβος, αγωνία… και λέω στον εαυτό μου… καλά, τι σόι χριστιανή είσαι; Που είναι η ελπίδα σου;
Και σκέφτομαι τη θάλασσα, που μπορεί ο άνεμος να λυσσομανάει, τα κύματα να σηκώνονται βουνά κι εκείνη βαθιά, εκεί στα σκοτεινά και άπατα, είναι ήρεμη, γαλήνια!
Έτσι να είναι η καρδιά μας, ήρεμη και γαλήνια, ότι κι αν γίνεται έξω από εμάς. Τόσο ήρεμη, ώστε ο Κύριος να μπορέσει να ψιθυρίσει… “Μη φοβάσαι. Σ’ αγαπάω. Συνέχισε κι εσύ να μ’ αγαπάς. Είμαι εδώ για σένα.”