– Κείμενο: ερημίτης –
Όλη αυτή η περίοδος η προεκλογική, σ’ εμένα θυμίζει έντονα παραμονές Πρωτοχρονιάς. Εκεί όπου ένας κρίσιμος αριθμός προσώπων δηλαδή, εφεύρει μία πραγματικότητα που είναι εικονική, χωρίς καμία επαφή με την απτή αλήθεια και που αρέσκεται μετά να την πανηγυρίζει.
Είτε με την καρδιά του, είτε ακόμη και ψυχαναγκαστικά.
Ο άνθρωπος της παραμονής Πρωτοχρονιάς, φοράει τα καλά του, θέλει να συναθροίζεται στα πλέον πλούσια μέρη, έχοντας πέσει θύμα στο τρικ πως η απλή εναλλαγή -ημερολογιακά- χρονιάς, μια νέα παραμυθένια περίοδο, έτσι, τελείως αυτόματα, πρόκειται να του φέρει.
Ο άνθρωπος από την άλλη της προεκλογικής περιόδου προχώρησε ένα βήμα ακόμη παραπέρα. Τον σικ επιτυχημένο άνθρωπο που ανέφερα πιο πάνω, εδώ τον πλαισιώνει μια χώρα που είναι υπόδειγμα ανάμεσα στα κράτη υπό την ηγεσία ανθρώπων ικανότατων με όραμα και πνεύμα αυτοθυσίας.
Αμφότεροι τώρα και οι δυο, δεν είναι ότι απλά θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα όταν τελειώσει η γιορτή και θα είναι αυτή ολόιδια με όταν την άφησαν πίσω, μα είναι ότι έχουν άγνοια γύρω από το τί ζητάνε.
Μια ιστορία μικρή, συμπυκνωμένη, σε περιόδους τέτοιες, λαμπερές, ελλείψεως ουσίας γύρω από το ανθρώπινο κενό.
Κι όσο ψηλά στον ουρανό λάμπουν πυροτεχνήματα, τώρα αναλογίζομαι, πως πίσω, στο παρασκήνιο, δεν είναι συμπτωματικό ότι η χώρα μας έχει πτωχεύσει ήδη, σε αξίες, πρόσφατα κι οικονομικά, πνευματικά προπάντων.
Κι είναι πολύ ειρωνικό που σε όλο αυτό ότι απέμεινε είναι μονάχα βεγγαλικά στη νύχτα.