– Κείμενο: ερημίτης –
Κάθε τετελεσμένο γεγονός ίσως να έχει και μία πνευματικότερη προοπτική και ανάγνωση από την πιο “κοσμική” -ας πούμε- και συνυπολογίζοντας πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, μοιραία και το Βυζάντιο πέρασε από τη θεωρία στην πράξη. Απ’ τον Ορθόδοξο πυρήνα όλης της οικουμένης, που στήριξε, διέδωσε την Πίστη, ανέδειξε αγίους, αλλά και την απάλλαξε απ’ όλες τις αιρέσεις, πέρασε τελικώς, αυτό το ίδιο, από τον Γολγοθά κι ανέβηκε μια Τρίτη στον σταυρό.
Δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Παράδοση, καταργείται το “ταμπού” της αδυναμίας, του πόνου, της αδικίας, με κοσμικά κριτήρια και αντιθέτως όλα αυτά και άλλα πολλά στοιχειοθετούν τον “τρόπο” και την “στενή οδό”, έχουμε σήμερα λοιπόν ένα Βυζάντιο και μια Αγιά Σοφιά ως κέντρο Ορθοδοξίας, η οποία κατά τα πρότυπα των Άγιων Μαρτύρων και φυσικά πρωτίστως επάνω στο παράδειγμα του ίδιου του Χριστού, αποτελεί Ναό που είναι κατακτημένος, είναι διπλά λεηλατημένος, τόσο από Μουσουλμάνους όσο κι από Καθολικούς. Στο εσωτερικό του έχουν διαπραχθεί βιασμοί, φόνοι… έχουνε μπει καβάλα επάνω σε άλογα, στην Άγια Τράπεζα του έχουν χορέψει πόρνες, κατόπιν μετατράπηκε σε μία τουριστική ατραξιόν και τελικώς μέσα εκεί ο λαφυραγωγός αισθάνεται πιστός…
Είναι σκληρό για κάποιους από εμάς, μα όλα αυτά συνάδουν τελικώς με τον Σταύρο και με την Πίστη του Χριστού.
Η θέση της Αγια Σοφιάς αυτή και η κατάσταση της σήμερα, όσο και αν είναι αποκρουστική, παραδόξως έτσι ακριβώς αποτελεί την κύρια έκφραση Ορθοδοξίας καθόλα ζωντανής και ελάχιστοι το έχουμε συνειδητοποιήσει. Συνάδει με την Σταύρωση. Σταυρωθηκε κατά το ουράνιο παράδειγμα του Ιησού Χριστού.
Ανάμεσα σε όλα αυτά και ψάχνοντας τώρα την Ανάσταση, που φυσικά σαν έννοια είναι κι αυτή παρούσα, με το αίσθημα του νόστου μας και το “πρωτόκολλο – συμφωνητικό, παραλαβής – παράδοσης” της Πόλης που βέβαια ουδέποτε υπήρξε και κατά συνέπεια δεν δημιουργείται έτσι το παραμικρό “παραθυράκι” ώστε να αναγνωριστεί ως νόμιμη αυτή η κατοχή. Δεν έχει αναγνωριστεί ως τέτοια, ούτε καν από τους ίδιους τους κατακτητές, με όλες αυτές τις εορταστικές τους εκδηλώσεις για εκείνη την ημέρα, που συντηρεί το αίσθημα της αρπαγής εκείνης.
Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο επίσημος τίτλος μα φυσικά οι Έλληνες οι κληρονόμοι οι πολιτιστικοί. Οι ίδιοι οι κατακτητές, τους Έλληνες έχουν ως αποδέκτες σ’ όλα τα σχετικά “πειράγματα” γύρω από την Άλωση της. Και τελικώς όπως κάποιοι από τους προγόνους μας έζησαν στην κλασική αρχαιότητα, κάποιοι άλλοι -είτε αυτό είναι αρεστό, είτε όχι- ήταν Βυζαντινοί.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε βέβαια επίγνωση βαθιά ότι ο Αυτοκράτορας σκοτώθηκε αλλά παρ’ όλα αυτά την Πόλη δεν την παρέδωσε ποτέ, “δεν έκαμε συνθήκη”. Ότι αυτοί την πήραν, όμως δεν παραδόθηκε ποτέ κι όπως ένας βυζαντινός πολεμιστής ατένιζε τον έναστρο Μαγιάτικο ουρανό, μια νύχτα πριν την Άλωση, αυτόν τον τελευταίο έναστρο ουρανό μετά από χίλια χρόνια κι ήξερε μέσα του καλά πως όλα είναι χαμένα, έτσι και σήμερα στη σύγχρονη εποχή, την άκρως αυτή ψηφιακή, παρά το χάσμα των καιρών αυτό να μας χωρίζει, η αίσθηση πάντα η ίδια. Ότι μες την ψυχή θα είμαστε πάντοτε οι πνευματικοί στρατιώτες του τελευταίου Βασιλιά, ελέω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, όσος καιρός ακόμη κι αν περάσει, όσο και αν δεν αρέσει σε αρκετούς.
Λες και σαν σε απόκρυμνη κορφή ο βυζαντινός δικέφαλος αετός, αέναα να εκκολάπτει προσεκτικά τα αυγά του…
Δεν θα ξεφύγουμε από αυτό ποτέ.
Κανείς δεν θα ξεφύγει.