– Κείμενο: ερημίτης –
Νομίζω ότι το πόσο βλαβερά φροντίζουν να διαμορφώνεται ο ψυχισμός των σημερινών παιδιών, δεν είναι κάτι όπου το μαθαίνετε από εμένα, έναν γραφικό άνθρωπο του διαδικτύου και σήμερα, τώρα, ένα φθινοπωρινό απόγευμα εν μέσω διαστημάτων ηλίου και βροχής.
Άρα προσπερνάω παιδικά προγράμματα και παιχνίδια με φονικά αμάξια, που όπως και να τα “τρανσφορμάρει” κάποιος, στο τέλος πάντοτε θα βγει ένα μεγάλο όπλο ή κούκλες κοριτσίστικες μακρόστενες από τη νευρική ανορεξία, με συνοδευτικά αξεσουάρ τα πάθη ενηλίκων.
Το τί πρέπει να κάνετε σαν γονείς, το ξέρετε κι αυτό, ενώ τα λένε κι οι ψυχολόγοι. (Όσοι από εκείνους επιζούν μέσα στην καταιγίδα).
Και δεδομένου πως δεν θεωρώ ότι σας κάνω κήρυγμα μα κι ούτε είμαι εδώ για να αναμασώ τα ήδη τετριμμένα, ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι να σας καλέσω να αντισταθείτε σε όλο αυτό, κατασκευάζοντας για τα παιδιά σας όμορφες εμπειρίες.
Μιλάω για εμπειρίες δυνατές, που κάποτε ίσως κλάψουνε για αυτές με αναφιλητά μια νύχτα του χειμώνα…
Την ώρα που το σύστημα δρα επίγεια και από αέρος φαντασμαγορικά, εγώ σας προσκαλώ να δράσουμε υπόγεια, με τη μορφή “plan b”.
Ήταν τα περσινά Χριστούγεννα και θέλησα να πάρω ένα βιβλίο δώρο σε ένα πολύ αγαπημένο μου κοριτσάκι, πλην όμως χορτασμένο από συμβατικά παιχνίδια σαν αμερικανάκι.
Βρήκα μια πολύ όμορφη έκδοση, σκληρόδετη με όμορφη εικονογράφηση που είχε να κάνει με τη Γέννηση Του Χριστού αλλά και όλον Του τον βίο.
Βιβλίο λοιπόν και πρέπει να παραξενεύτηκε η μικρή με ένα δώρο σαν κι αυτό, όσο εγώ αν υποθετικά στην έρημο συνάνταγα πιγκουίνους. Το βιβλίο δεν το ξεφύλισσε ποτέ και εδώ να πω στις αγαπημένες μου μητέρες που με διαβάζουν τώρα πως σας καταλαβαίνω. Ο αθέμιτος ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Υπάρχουν πράγματα φανταχτερά για το παιδί. Υπάρχει και η επιρροή απ’ τα υπόλοιπα παιδιά κι έτσι δεν είναι πάντοτε εφικτές οι υποδείξεις και οι απαγορεύσεις.
Όμως…
Όταν όλη μας ή προσπάθεια δείχνει να αποτυγχάνει, τότε έχει έρθει ο καιρός να φτιάξουμε για το παιδί κάποιες ωραίες εικόνες.
Είναι πολύ σημαντικό να δει ένα παιδί κάποια βραδιά την μάνα του, όταν εκείνη ασφυκτιά, μ’ ακουμπισμένο το κεφάλι πάνω σε μια εικόνα…
Να δει τον πατέρα του να κάνει τον σταυρό του μέσα σε μια εκκλησία με το κεφάλι κάτω.
Αυτές είναι πληροφορίες που μένουν υποσυνείδητα και όταν πια τα χρόνια θα περάσουν και φύγουμε και εμείς από την ζωή αυτή, σε αυτές θα ανατρέξουν. Όσα αντίθετα πράγματα και αν τους έχουνε περάσει.
Όπως εμένα, όπου μου έμεινε για παράδειγμα η εικόνα του πατέρα μου, ένα αυγουστιάτικο πρωινό, σκυμμένο για κάποια ώρα στο μνήμα της μητέρας του και τέλος να σηκώνεται αργά και να φιλάει τον σταυρό.
Όπως θα μείνει και στο μικρό κορίτσι που προανέφερα η θέα του βιβλίου του αξεφύλλιστου, κάπου σε μία γωνιά, το δώρο από εμένα.
Κάποτε θα το ανοίξει.
Βλέπεις, ο χρόνος του Θεού είναι τόσο διαφορετικός…
Η καρτερικότητα Του, τόσο απύθμενη…
Όπως κι ο λόγος του Ιησού, τόσο επίκαιρος, τόσο διαχρονικός… όταν μας το ζητάει:…
“Αφήστε τα παιδιά, να έρθουν κοντά μου καί μην τα εμποδίζετε.
Αυτά είναι πλασμένα για τη βασιλεία των ουρανών,
όπως κι όσοι θα μοιάσουν την αθωότητά τους”.