– Κείμενο: ερημίτης –
Βρέθηκα σ’ ένα σπίτι, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος και δυστυχώς απέναντι από μια τηλεόραση ανοιχτή.
Δύο παρουσιάστριες ενός μεγάλου καναλιού έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να αποσαφηνίσουνε τί ακριβώς σημαίνει αυτή η μέρα και τελικώς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “ο οποιοσδήποτε αισθάνεται πως είναι πνευματώδης έχει κάθε δικαίωμα σήμερα να γιορτάζει”…
“Εξ όνυχος τον λέοντα” λέει η παροιμία, όπου σημαίνει ότι ακόμη και μια ένδειξη που είναι ανεπαίσθητη, είναι ωστόσο αρκετή ώστε να διαπιστώσει κάποιος τα γενικά χαρακτηριστικά ή την αξία ολόκληρου του συνόλου.
Στην χώρα μας λοιπόν, του “ότι δηλώσεις, είσαι” μπορείς παρ’ όλα αυτά από μια λεπτομέρεια, όπως μια ξεχασμένη ακάλυπτη ακρούλα ενός νυχιού, να ξεσκεπάσεις εύκολα ολόκληρο τον λέοντα πού κρύβεται από κάτω.
Για την ιστορία, η εν λόγω εκπομπή έσπευσε γοργά να επικεντρωθεί στην μεγάλη αξία του τριημέρου εκείνου (το οποίο τριήμερο στην χώρα μας βάση νομοθεσίας, ισχύει μονάχα για τους “πνευματώδεις”, να σημειώσω εδώ) παρουσιάζοντας καλλίγραμμες κοπέλες με μπικίνι σε κάποια παραλία. Όχι δηλαδή κάτι πιο ξεχωριστό απ’ ότι ένα φυσιολογικό δελτίο ειδήσεων, απλά με λίγο διαφοροποιημένο -κατά τα άλλα- πρόγραμμα πλυντηρίου στην πλύση εγκεφάλου.
Εξ όνυχος τον λέοντα σε μία κοινωνία όπου αντιλαμβάνεσαι πολλά κι από το πιο ασήμαντο, όπως για παράδειγμα και από τα τραγούδια όπου αρέσκεται η πλειονότητα να ακούει. Αναφέρομαι σε κάποιους “ποπ – λαϊκούς” πανομοιότυπους νεαρούς και τα δημοφιλή τραγούδια τους όπου μιλούν για αγάπη. Αγάπη βέβαια κατ’ όνομα γιατί τρέμεις μονάχα στην ιδέα ότι θα σ’ αγαπήσουν… Μία αγάπη που απαιτεί, εξόχως κτητική, καταπιεστική, που θεωρεί αυτονόητο ότι αφού “αγάπησε”, κατά συνέπεια το αντικείμενο του πόθου του δεν εχει το δικαίωμα να μην τον αγαπήσει και να μην γίνει δούλος. Και κάπου εκεί αρχίζουν οι περιγραφές γύρω από τον αλκοολισμό που τελικώς υπέστησαν όταν ανελπιστα το ταίρι τους δραπέτευσε από την αγκαλιά τους. Ο καλλιτέχνης τραγουδάει επί σκηνής κι εσύ αποκωδικοποιώντας το αγωνιώδες βλέμμα του στην κάμερα, είναι αδιαμφησβήτητο πως αξιώνει όλα τα παραπάνω να πιστωθούν για αρετή…
Και όντως από την πλειονότητα πιστώνονται για αρετή. Εξ όνυχος τον λέοντα.
Σε εποχές τώρα όπου το Hollywood γύρναγε και πατριωτικές ταινίες, δεν θα μπορούσα το να μην σχολιάσω εδώ, εκείνη την “μανία” Ελλήνων σκηνοθετών πριν από λίγα χρόνια να φτιάχνουν τόσες -μα τόσες κωμωδίες- όπου να διακωμωδούν εμμονικά τον απαξιωμένο από καιρό ελληνικό στρατό. Εξ όνυχος τον λέοντα.
Στη γείτονα χώρα βέβαια ο στρατός και η υφαρπαγή ξένων νησιών αποτελεί το δόλωμα και προεκλογική υπόσχεση όπου σ’ εμένα δείχνει βέβαια πως άρα εκεί ευφραίνεται ο λαός με τέτοιες υποσχέσεις.
Άλλη κουλτούρα, αλλά ήθη, μιας και στην πατρίδα μας ο μέσος ψηφοφόρος αυτό που θέλει απ’ τον πολιτικό είναι απλώς λεφτά. Εξ όνυχος τον λέοντα.
Μιλώντας για εξουσία, με περιτριγυρίζει τώ¬ρα εκείνη η εικόνα απλά του Έλληνα πρωθυπουργού να είναι σταυροπόδι μεσ’ στη Μητρόπολη Αθηνών. Σύμφωνοι, δεν το αισθάνεται, μα ούτε να το κρύψει;
Ή να θυμηθώ μία ανακοίνωση “νεολαίας” άλλου μεγάλου κόμματος κατά την κατευθυνόμενη εισροή παράνομων μεταναστών εκεί στον Έβρο τότε, όπου μια “ιδεολογία ελεύθερη” άδοξα τελικώς ταυτίζεται με αυτή ενός “γκρίζου λύκου”.
Δεν θα ξεχάσω επίσης και έναν παλιό πρωθυπουργό σε εποχές άγριων μνημονίων που διηγούνταν κάτι δακρύβρεχτο, “πιασάρικο” και βιωματικό. Παρ’ ότι όμως βιωματικό, το διάβαζε εκείνος “από μέσα”. Όσο η φωναχτή ανάγνωση προχώραγε, στα μάτια και στο νου του το κείμενο γινόταν όλο και πιο δυσνόητο, πλήθαιναν τα σαρδάμ.
Εξ όνυχος τον λέοντα σε μία κοινωνία, που όσο κι αν το θέλει, ποτέ δεν θα κρυφτεί, που όσο κι αν διατυμπανίζουμε -κι εμείς σαν τα celebrities- πως το ελάττωμα μας είναι η “καλοσύνη μας η υπερβολική” το νύχι μας θα μαρτυράει πάντοτε πως κάπου μεσ’ στη σκέψη μας ο λέοντας βρυχάται.