– Κείμενο: ερημίτης –
Από τον τίτλο ήδη φανερώνεται μια τάση διαχωρισμού σώματος και ψυχής, όμως παρ’ όλα αυτά το “εγώ” δεν θα μπορούσε παρά να περικλείει μοιραία και το σώμα, πράγμα όπου προσωπικά δεν θα το θεωρούσα ως κάτι το “κακό”, μιας και υποδηλώνει ολότητα και πέρα από τη γραμμική πορεία της ζωής.
Κι εκεί ακριβώς θα ήθελα να σταθώ.
Κυριαρχεί λανθασμένα η άποψη πως η Ορθοδοξία αγνοεί ή ακόμη και πολεμάει το σώμα ως κάτι το ανίερο και σφόδρα μολυσμένο.
Καταρχάς, όπου και αν διάβασα σχετικά με αυτό το θέμα σε όλη την αρχαία σκέψη την ελληνική και την φιλοσοφία, αυτό που αποκόμισα είναι πως το κορμί για όλους τους φιλοσόφους είναι κάτι σαν μια παγίδα απλά, που φυλακίζει την ψυχή, που την καταπιέζει και πέρα από αυτό βεβαίως συνάντησα και τη γνωστή την θεωρία περί μεταμψυχώσεων διαρκών όπου τους ενστερνίζεται και η θεώρηση η Ανατολική.
Και στο σημείο αυτό, προσωπικά μου δημιουργείται η εύλογη απορία: Χωρίς το σώμα παντελώς ή ακόμη χειρότερα όταν αφήσεις πίσω σου 200 σώματα και ζωές απ’ τις μεταμψυχώσεις, τότε πώς ακριβώς ορίζεται μετά αυτή η αθανασία της ψυχής με την ταυτότητα σου; Χωρίς ταυτότητα και επίγνωση κι ακόμη έστω ενθύμηση ενός σωματικού εαυτού -που είναι συγκεκριμένος- πώς γίνεται να ταυτιστώ με αυτό;
Θα γίνω σαφέστερος: Τόσο η Γέννηση του Κυρίου όσο και η Ανάσταση Του, έχουν σημείο αναφοράς πρωτίστως την υλική Του υπόσταση, για τον απλό λόγο ότι ο Χριστός ως Θεός ούτε γεννήθηκε αλλά και ούτε αναστήθηκε, διότι υπήρχε και θα υπάρχει εσαεί. Το Σώμα του ως προαπαιτούμενο και ως σημείο αναφοράς είναι που μας αγγίζει. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Μέρη της Αγίας Τριάδος όπου μας είναι “ασαφή”.
Η Ορθοδοξία είναι η μόνη όπου παραδέχεται Ανάσταση σωμάτων, όπου μιλάει για Βασιλεία και παρουσία εκεί με σώμα κι ως μια προσωπικότητα. Κάτι το αδιανόητο για όλους τους φιλοσόφους, οι οποίοι πατώντας ακριβώς σ’ αυτό το επίμαχο σημείο, κορόιδευαν σφόδρα τότε τους πρώτους Χριστιανούς, τονίζοντας τους απαξιωτικά ότι αφού το σώμα αποσυντίθεται, εκείνοι κατ’ επέκταση “λατρεύουνε σκουλήκια”.
Μια λέξη: “προσωπικότητα” όπου στις Ανατολικές θρησκείες είναι απαγορευμένη, όπου καλείσαι να “απεγκλωβιστείς” από αυτήν για να πετύχεις την πολυπόθητη ένωση με το σύμπαν. Χωρίς επιθυμίες.
Προσωπικά για εμένα είναι μια απαξίωση, ένας θάνατος του κορμιού όλα τα παραπάνω.
Εμείς λοιπόν ως ενσώματοι νομοτελειακά έχουμε επιθυμίες και αν κάνουμε για παράδειγμα μια σύντομη αναφορά στον γάμο της Κανά, ίσως οι περισσότεροι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Ιησούς εκεί μετέτρεψε όχι τον οίνο σε νερό, δηλώνοντας έτσι μια αυστηρότητα ή και μια ακύρωση ακόμη απλών επιθυμιών, αλλά βεβαίως το αντίθετο και τελικώς στην πίστη την Ορθόδοξη ή έννοια “επιθυμία” δεν είναι το ζητούμενο στο να καταργηθεί αλλά να τροποποιηθεί, να αγιάσει τρόπον τινά, να γίνει απλά αντάξια ανώτερου εαυτού.
Η επιθυμία, η χαρά, ο έρωτας, δεν θα έπρεπε να κρύβουν ενοχικότητα καμιά. Ακόμη και η ζήλια, το άγχος, ο θυμός είναι στοιχεία ανθρώπινα και όλα μαζί τα παραπάνω απλά καλούνται να αναβαθμιστούν. Να αξιοποιηθούν.
Το σώμα μου κι εγώ… πηλός και ενέργεια πορεύονται μαζί. Όπως κι αν έχει, η άρνηση για κοινωνία και προσφορά προς τον συνάνθρωπο από έναν ατομιστή εαυτό, η κατανάλωση κάθε είδους σκουπιδιού στην καθημερινότητα μας, ο κορεσμός στο τίποτα… αυτά και μόνο αυτά θα έπρεπε να εκλείψουν για αρχή. Ας παραμείνουν οι επιθυμίες λιγάκι πιο αγνές και παιδικές, ακόμη και οι πτώσεις μας συνειδητοποιημένες, σε έναν κόσμο άλλωστε πέρα για πέρα φυσικό, όμως με ουράνιο Πατέρα.