– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Η αρχαιοελληνική τραγωδία της Μήδειας, το ανθρωπίνως δικαιολογημένο μα και μεσαιωνικό θυμικό που ζητάει λιντσάρισμα, ο Χριστιανός Ορθόδοξος της Μ. Σαρακοστής του 2022 μπροστά σε αμηχανία και δύσκολες αποφάσεις και το διαχρονικά ασύλληπτο έλεος του Θεού Πατέρα για ευκαιρία ειλικρινούς μετάνοιας σε κάθε άνθρωπο που αναπνέει ακόμη…
Στο μέσον της Σαρακοστής (ή αλλιώς μικρές σκέψεις επάνω στην πιο δύσκολη εντολή)
Μόλις διανύσαμε σχεδόν το μέσον της Σαρακοστής. Κάποιοι από εμάς έχουν ήδη ξεκινήσει το δικό τους «προσωπικό αγώνα», άλλοι ετοιμάζονται ενώ κάποιοι ακόμη το σκέφτονται. Όλοι όμως έχουν στραμμένο το βλέμμα τους προς μια κατεύθυνση, έναν προορισμό, την Ανάσταση. Και μέσα σε αυτό το κλίμα προετοιμασίας και κατάνυξης έρχεται να ταράξει τα «ήρεμα και γαλήνια ύδατα» της προσωπικής μας πνευματικής ζωής, ένα αποτρόπαιο και οδυνηρό γεγονός. Μια μάνα που σκότωσε το κοριτσάκι της, ίσως και τα άλλα δυο μεγαλύτερα. Μια σύγχρονη «Μήδεια» της ελληνικής κοινωνίας.
Τόνοι από μελάνι χύθηκαν, η τηλεόραση αναλύει επί ώρες ολόκληρες το πως και το γιατί ενώ τα κοινωνικά δίκτυα βουίζουν. Όλοι ζητούν δικαιοσύνη, καταδίκη, εξευτελισμό ακόμη και θάνατο. Κάπου εδώ όμως, μέσα σε αυτή την τρελή αρένα αναζήτησης της επίγειας δικαιοσύνης και της ικανοποίησης του κοινωνικού αισθήματος «περί δικαίου» έρχεται μια μικρή πρόταση να μας προβληματίσει. Να μας αναγκάσει να κοιτάξουμε πάλι μέσα μας, εκεί που πολλές φορές δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Εκεί που επιμελώς κρύψαμε ότι δεν μας βολεύει. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν». Χωρίς αστερίσκους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς απαιτήσεις. Και όχι μόνον κάποιον απροσδιόριστο και ακαθόριστο πλησίον αλλά και αυτόν που σε έβλαψε, που σε αδίκησε, σε μείωσε, σε εκμεταλλεύτηκε… Αυτόν που θεωρείς (δικαίως ή αδίκως) εχθρό σου. Αυτόν πρέπει να συγχωρέσεις, για αυτόν πρέπει να προσευχηθείς, αυτόν πρέπει να αγαπήσεις.
Αυτό είναι λοιπόν το θέμα στο διαγώνισμα της προσωπικής μας Σαρακοστής. Σε αυτό εξεταζόμαστε και σε αυτό θα βαθμολογηθούμε, όλοι μας. Και είναι πραγματικά ένα δύσκολο, απρόσμενο και αναπάντεχο θέμα. Από αυτά που όσο καλά και εάν έχουμε προετοιμαστεί, πάντα θα έχουμε δυσκολίες και αδυναμίες όχι μόνο στο πως να το αναπτύξουμε, αλλά κυρίως στο πως να το εφαρμόσουμε στη ζωή μας.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: «Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;»
– Ας αφήσουμε λοιπόν τη δικαιοσύνη να κρίνει, να αποφασίσει, να δικάσει και να καταδικάσει.
– Ας φύγουμε όμως από το «Κολοσσαίο» της κοινωνικής μας δικαίωσης και ας επιστρέψουμε στην «έρημο», εκεί για όπου ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι των 40 ημερών.
– Ας αφήσουμε γρήγορα τον όχλο των «Ιουδαίων της σύγχρονης Ιερουσαλήμ». Αυτών που μέσα σε λίγες μόνο ημέρες από το «Ωσαννά» κατέληξαν απόλυτα στο «Άρον, άρον».
– Ας μην «αρνηθούμε» το δικαίωμα της μετάνοιας σε κανέναν.
– Ας αφήσουμε Αυτόν που είναι δικαιοκριτής και παντοτινός καρδιογνώστης να βγάλει την απόφαση Του.
– Ας πάψουμε να μετράμε ασταμάτητα τις αμαρτίες των άλλων μη βλέποντας πως έτσι αυξάνονται οι δικές μας.
Κανείς δεν είπε πως θα είναι εύκολο. Άλλωστε ο πιο δύσκολος αγώνας είναι να δεις στο πρόσωπο του άλλου, την «εικόνα του σαρκωμένου Θεού».
Όποιος και εάν είναι αυτός…
Καλή μετάνοια σε όλους μας.