– Κείμενο: ερημίτης –
Το πλήθος ήταν ενθουσιασμένο ως μάρτυρες του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ψαριών από τον Ιησού. Το αίσθημα που επικρατούσε ήταν το να Τον κάνουνε ηγέτη τους και βασιλιά, σαν το μεγάλο τους ατού σε αυτά τα διαρκή παιχνίδια εξουσίας.
Το πλήθος το συγκεντρωμένο στη συναγωγή της Καπερναούμ τη μέρα την επόμενη ζητάει πια ψωμί και το ζητάει ευθέως.
Επικαλούνται το μάννα εξ ουρανού, Εκείνος τους ενθαρρύνει να ψάξουνε και την πνευματική τροφή και κάνει την αποκάλυψη ότι… ο Ίδιος είναι ο Άρτος.
Ο κόσμος άρχισε να δυσανασχετεί με την τελευταία δήλωση, άρχισαν και οι αμφισβητήσεις.
Ο Χριστός θίγει το ζήτημα της ολιγοπιστίας και ήρθε πια το σημείο εκείνο όπου δηλώνει ευθαρσώς πως όποιος δεν φάει τη Σάρκα Του, όποιος δεν πιεί από το Αίμα Του, δεν έχει μέσα του ζωή…
Αυτή η δήλωση ήταν η τελειωτική. Το μέχρι πριν λίγο πολυπληθές ακροατήριο, είχε πια διαλυθεί και οι άνθρωποι γύρισαν στο σπίτι τους και ούτε λόγος πια να Τον ακολουθήσουν.
Τώρα, σε αυτή την ερημιά, σ’ αυτήν την ησυχία, ο Ιησούς γυρνάει στους Μαθητές αλλά αισθάνομαι το βλέμμα Του το σίγουρο και αποφασιστικό, κλείδωσε μες τα δικά μας μάτια. Κάνει μία ερώτηση απλή:
“Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;”
Σε μία άλλη διάσταση και υπερφυσική, Κοιτάζει τον καθένα μας τώρα, ξεχωριστά και η ερώτηση σκληρή, μαζί και απαλή.
“Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;”
Ιω. 6,67 Λαβών αφορμήν ο Ιησούς από την αποχώρησιν εκείνων είπεν στους δώδεκα• “μήπως και σεις θέλετε να φύγετε;”
Και οι αποχωρήσεις μας μόλις που ξεκινάνε…
Πώς να κινήσεις να κατακτήσεις εαυτό και να τον παραδώσεις στο αρπακτικό το πλήθος; Πώς να γυρίσεις “τούμπα” τον μαθημένο κώδικα αξιών, με έναν τρόπο που κάποτε θα σε καταπλακώσει;
Σώμα και Αίμα και οι αποχωρήσαντες είναι ένα κομβόι. Δεν Σε ξέρω, δεν Σε είδα. Ίσως μια φευγαλέα επιστροφή ζητώντας κάποια χάρη κι ύστερα πάλι ξένοι.
Και ναι, θελήσαμε να φύγουμε κι εμείς, όπως σε μια ρουτινιασμένη σχέση, δυο κόσμοι επάνω σε έναν καναπέ. Κάποιος νομίζει ότι έμεινε κι ο άλλος έχει φύγει.
Μήπως θέλουμε να φύγουμε λοιπόν και φύγανε έθνη ολόκληρα. 74 χριστιανικές αιρέσεις διάβασα κάπου ότι υπάρχουν σήμερα, απέναντι σε μία πίστη Ορθόδοξη όπου δεν άλλαξε ούτε ένα κόμμα απ’ όσα είπε ο Ιησούς μέσα σε Ευαγγέλια, σαφέστατα και στα ελληνικά γραμμένα, στη μητρική μας γλώσσα. Αιρέσεις, που ως επί το πλείστον διακατέχονται από το αίσθημα της ελίτ, ένας Θεός όπου μπορείς να τον εργαλειοποιήσεις.
Κάποιοι λαοί εφηύρανε πιο ταιριαστό “προφήτη” όπου εκεί απαιτείται απλούστερα το να τον προσκυνήσεις. Άλλοι ανατολικότερα έχουν απαλλαγεί απ’ την παραδοχή της ύπαρξης νοήµονος Θεού και έτσι δεν χρειάζεται πια να λογοδοτήσεις.
Η λατρεία του εαυτού η μεγαλύτερη θρησκεία όλων των εποχών και έτος 51 μ.Χ. όπου ο Απόστολος Παύλος, τολμάει να μιλήσει σε μια Αθήνα της εποχής, πνιγμένης στους σοφιστές και στα ρωμαϊκά νομίσματα, στην πλέον άσχημη εκδοχή μιας ειδωλολατρίας.
Το ακροατήριο είχε εθιστεί σε συμπεριφορές θεών σαν υπερφυσικών ανθρώπων. Εκεί αρκούσε απλά να τους εξευμενίσεις. Όμως εδώ, ήθελε κόπο να είσαι κάποιος που μοιάζει Χριστιανός. Τον Απόστολο Παύλο τον άντεξε πάνω το βήμα μέχρι που μίλησε για Ανάσταση εκ νεκρών σε έναν κόσμο άλλον και… μήπως θέλετε να φύγετε κι εσείς;
Σήμερα πια μια έρημος. Κάποια σκουπίδια μισοθαμμένα, σκόρπια, θυμίζουν περιοδεύων πλήθος που αναζήτησε ψωμί για το στομάχι του και ύστερα εξουσία.
Είναι αμήχανο πολύ, μετά την αποχώρηση αυτή έστω να στρέψεις το κεφάλι σου κατά τον ουρανό, πέρασαν τόσα χρόνια…