– Κείμενο: ερημίτης –
Ενόσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο πιάνει και ξεστολίζεται, όλο κι αποκαλύπτεται το ξεχασμένο, καμένο δάσος που κρύβεται από πίσω και είναι η καταλληλότερη στιγμή για μια εκδρομή στην έρημο…
Ο διάολος στις πόλεις, στα χωριά, στις γειτονιές, στο ίδιο σου το σπίτι, καμπούρης, μαύρος, με ένα γλοιώδες δέρμα, κινείται στο πλακόστρωτο μια ήσυχη βραδιά, χοροπηδώντας επάνω στις οπλές του με έναν γελοίο τρόπο… και έξαφνα έρχεται η στιγμή που τόλμησες να βγεις στην έρημο σου. Εκπλήσσεται κι ακινητοποιείται. Ένα λεπτό αεράκι του στροβιλίζει την άχαρη ουρά. Έγινες μόλις κάτι πολύ παράξενο στα φθονερά του μάτια. Λιγάκι μόνο – τόσο δα- χρειάστηκε να αναμιχθεί στη σύγχρονη εποχή διότι όλα τα υπόλοιπα τα κάνει ο άνθρωπος μοναχός του. Απλά σε λειτουργία ο “αυτόματος πιλότος”.
Όμως τώρα…; Εδώ…; Σκύβει και σέρνεται να έρθει να σε μυρίσει.
Είσαι η έκπληξη του.
Ο Ιησούς μετά την βάπτιση του αποσύρθηκε στην έρημο κι αντιμετώπισε τους πειρασμούς της Ιστορίας μας όλης.
Εκδρομή στην έρημο. Ο χυδαίος εξορθολογισμός του βίου μας, η ανάγκη μας για χειραγώγηση απέναντι στα πάντα, ο πειρασμός μιας μαύρης εξουσίας απλά γιατί σου δόθηκε αυτή η ευκαιρία…
Αλλά και η συνειδητοποίηση ότι ο μόνος που μπορείς να κατακρίνεις τώρα εκεί στην έρημο είναι μονάχα ο εαυτός σου και ήρθε η ώρα τώρα τη μαύρη του και σκυφτή καρικατούρα αυτή, στα μάτια να την δεις.
Αποτελεί μονόδρομο αυτή η εκδρομή, αλλιώς ή θα ‘ρθει η κατάθλιψη ξανά ή ένα σύστημα μέσα κι έξω σου θα σε αφομοιώσει.
Καθώς όλα τα πράγματα έχουν και μια βαθύτερη προοπτική που κρύβει τα μύρια όσα, έτσι και ότι κρύβεται πίσω από ένα δέντρο Χριστουγεννιάτικο, ίσως να είναι δυστυχώς ένα καμένο δάσος.