– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ο σημαντικός, επιδραστικός φιλόσοφος L.Wittgenstein – από τον οποίον επηρεάστηκαν οι B. Russell, Alan Turing, Noam Chomsky και άλλες σύγχρονες διάνοιες, άφησε ένα ρητό-παρακαταθήκη, όχι μόνο στους επαΐοντες γλωσσολόγους, αλλά και (σε εμάς) στους γλωσσαμύντορες: “τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου”.
Στοχαζόμουν,για πολλοστή φορά, πάνω σε αυτό, καθώς η άκρη του δαχτύλου μου, θέλοντας να συμφωνήσει με μία σύντομη άποψη κάποιου συνακόλουθου μου στα μέσα μαζικής δικτύωσης, στόχευσε στο συναισθηματο-εικονίδιο (emoticon) ή για να το θέσω αληθινότερα στο ψηφιακό ιδεογράμμα συναισθημάτων (και ίσως ολόκληρων απόψεων)… η fast τακτική και εδώ!… fast food, fast love, fast life, fast expression… και δεν το κρύβω- ένιωσα μια αισχύνη μαζί με ένα τσίμπημα προδοσίας απέναντι στη γλωσσικές μου αρχές και αξίες που χρόνια μεταλαμπαδεύω στους μαθητές/-τριες μου…
Ο δημοφιλής αυτός τρόπος επικοινωνίας, δεν είναι τόσο καινοφανής βέβαια: η αφήγηση μέσω σχημάτων είναι ο αρχαιότερος τρόπος γραφής- εικονογράμματα του Αιγυπτιακού κ Μινωικού πολιτισμού, σκηνές κυνηγιού στα σπήλαια των Πυρηναίων και αλλού, καταμαρτυρούν τη “μεσσιακή” αναμονή του μέσου εκείνου που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από τα περιοριστικά αυτά δεσμά του! Παντού η καταγραφή του χρονικού της κύησης του αλφάβητου, της λέξης, του λόγου, της έκφρασης, αρχής γενομένης με τη “σύλληψη” της χαραγμένης εικόνας στην άγδαρτη πέτρα από τον πρωτόγονο άνθρωπο. Ο τόκος των γραμμάτων, της λέξης, του λόγου, σημείον θριαμβεύουσας αντίστιξης στην εικόνα, επιτρέπει έτσι στο τελειότερο δημιούργημα του ΘΕΟΥ να δικαιώσει το έλλογον της ύπαρξής του!
Οι πάμπολλοι “μνηστήρες” κάθε λέξης (προσεγγίσεις γλωσσολογικές, γραμματικές, συντακτικές, ρίζας, παραγώγων, εκφράσεων κλπ) καταδεικνύουν την αδαμάντινη λάμψη και πολύτιμη αξία της! Κι ό,τι έχει αξία είναι χρέος μας να το προστατεύουμε.
Η σημερινή σχηματοπληροφόρηση εμπεριέχει τη στεγνή αφήγηση της εικόνας, της οποίας η αποκωδικοποίησή της εναπόκειται στον παραλήπτη. Και δε νομίζω ότι το σχήμα μιάς “καρδούλας” π.χ. που επαναλαμβάνεται ως αδιάφορο μοτίβο προσδίδει αποχρώσεις του σημαίνοντος! Και βέβαια το αντίπαλον ρητό: “μιά εικόνα, χίλιες λέξεις” ουδεμία ισχύν έχει εδώ ως αντεπιχείρημα!
Συνελόντι ειπείν… το χάπι της εύκολης διαχείρισης, έχει σοβαρές παρενέργειες σε ζωτικά όργανα!…