Προσευχή, μια πύλη προς το μέσα μας και προς τον ουρανό.
Παρατήρησε τον εαυτό σου την στιγμή που προσεύχεσαι.
Κοίταξε πολύ προσεκτικά,
σαν να είσαι κάποιος άλλος,
τον τρόπο που προσεύχεσαι,
πώς μιλάς (είτε με το νου, είτε με τα χείλη),
τι σκέφτεσαι εκείνη την στιγμή,
τι νοιώθεις,
τι προσδοκάς πραγματικά,
πώς πλησιάζεις τον Χριστό σου.
Βάλε όλη σου την δύναμη να σε δεις πώς προσεύχεσαι.
Θα διαπιστώσεις ότι δεν έχεις όλη σου την προσοχή,
ούτε στον Χριστό,
ούτε στα λόγια που του λες.
Ο νους σου μετεωρίζεται,
περιπλανιέται,
αντιστέκεται,
αφαιρείται,
καταπιάνεται με πολλά
όπως η Μάρθα του Ευαγγελίου.
Αν μπορέσεις να δεις τα τεχνάσματα
και την χαύνωση του νου σου,
αν καταλάβεις την διαφορά
μεταξύ του φλύαρου προσευχόμενου
και του παρατηρητή αυτού,
(εσύ είσαι και ο φλύαρος προσευχόμενος και ο παρατηρητής του),
τότε έχεις κάνει ένα τεράστιο βήμα
στο να βλέπεις την αλήθεια,
να κοιτάζεις με καθαρότητα,
να βρίσκεσαι στο τώρα,
να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.
Ώστε να μπορέσεις να Τον αγαπήσεις
εξ’ όλης της ψυχής,
εξ’ όλης της διανοίας,
εξ’ όλης της καρδίας
και εξ’ όλης της ισχύος σου.
Με τον ίδιο τρόπο
θα μπορέσεις να γνωρίσεις,
να κατανοήσεις
– κι ως εκ τούτου –
ν’ αγαπήσεις,
πρώτα τον αληθινό εαυτό σου
κι έπειτα τον πλησίον σου
όπως τον εαυτό σου.