Για ακόμη μία χρονιά τα τηλεοπτικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας στο σύνολό τους, δυστυχώς επέλεξαν κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων να μην σταθούν συνοδοιπόροι απέναντι στο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, απέναντι στη μακραίωνη παράδοση των προγόνων μας και φυσικά απέναντι στη Γέννηση του Θεανθρώπου μιας και η κοινή λογική μας υπαγορεύει ότι η έννοια “Χριστούγεννα” έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το γεγονός και όχι με τα θέματα όπου παρουσιάστηκαν με πρόσχημα αυτή τη λέξη.
Θέματα, χωρίς την παραμικρή αναφορά στη Γέννηση, με ναρκισσιστικές όμως life style απόψεις πίσω από παγωμένα χαμόγελα όπου ίσως να ήταν πολύ επικοδομητικές εάν είχαν ειπωθεί σε κάποιο ντιβάνι ψυχαναλυτή. Θέματα ακόμη και αντιχριστιανικά.
Τα όποια “εορταστικά προγράμματα” δεν έφτασαν βέβαια χρονικά μέχρι τα Θεοφάνεια όπου σύμφωνα και με παραδοχή κάποιας τηλεπαρουσιάστριας “ως τότε το σπίτι μου ήδη θα έχει ξεστολιστεί” κάνοντας πλέον σαφές ότι τον τηλεοπτικό εορτασμό αποχωρώντας οι Καλλικαντζάροι κατά την Παραμονή -όπου σημειωτέον τρέμουν την αγιαστούρα του παπά- τον πήραν κι αυτόν μαζί.
Κλείνουμε με κάποιες διατυπώσεις γύρω από το πνεύμα εορτασμού των Χριστουγέννων, σήμερα, από αυτή την εμβληματική μορφή του νεότερου πολιτισμού μας, τον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος υπήρξε μεταξύ άλλων αυθεντικός αγωνιστής και υπέρμαχος της γνήσιας και αυτόνομης ελληνορθόδοξης πολιτιστικής έκφρασης και σκέψης απαλλαγμένης από την κηδεμονία και επιρροή της Δύσης:
-“Οι γιορτές οι δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, και γι’ αυτό είχανε κάποιον άλλο χαρακτήρα από τις γιορτές που γιορτάζουνε άλλα έθνη, προπάντων σήμερα, που χωρίς κάποιες αυτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία για το πνεύμα του ανθρώπου. Σ’ αυτές τις ψευτογιορτές ξαμολούνται όλα τα βάρβαρα και εγωιστικά πάθη του ανθρώπου, που κυττάζει μονάχα την ευχαρίστηση της σάρκας”.
-“Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τον βαρύ και τον θετικό, τον κύριο που δεν έχει αισθηματολογίες, και λένε πως αυτά είναι αναχρονισμοί κι αδιαφόρετα πράγματα. Αυτοί για μένα είναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ερημιές, δίχως αγάπη, δίχως χαρά, μα δίχως πόνο. Γιατί χαρά και πόνος είναι δεμένα. Οι τέτοιες ψυχές είναι πάντα νεκρά βουνά του φεγγαριού. Ωστόσο, κάτι τέτοιοι «ορθολογιστές» και «θετικισταί», ξετρελλαίνονται για κάποιες ανόητες ξενόφερτες φέστες και για κάτι μοντέρνα γλέντια που ρεζιλεύουνε τον άνθρωπο, φτάνει που γίνονται κατά το κοσμοπολίτικο μοντέλο που βρίσκεται στα «μεγάλα κέντρα του εξωτερικού»”.
erimitic