Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου έδειξε πάνω στο κομοδίνο έναν μικρό ξύλινο σταυρό.
“Είδες, μου λέει γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα είχαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο από αυτό.
