-”Σαν τον ήλιο.” Έτσι μου είπε ότι είναι. ”Σαν τον ήλιο.”
-”Τι εννοείς;” τον ρώτησα…
-”Για δικαίους και αδίκους κάθε μέρα ανατέλλει. Και δύσκολες μέρες, και σκληρές, και με πόνο γεμάτες, αλλά και μέρες καθαρές σκεπάζει. Σαν τον ήλιο. Πάντοτε εκεί είναι. Πάντοτε να λάμπει…”
-Και εμείς τί κάνουμε; Εμείς, τι πρέπει να κάνουμε…;”
-”Επιλέγεις.” Έτσι μου είπε. ”Απλά επιλέγεις. Νεκρός ή ζωντανός αν θα ‘σαι…”
-”Δεν καταλαβαίνω… Τι εννοείς;”
-”Τους ζωντανούς οργανισμούς, ο ήλιος ζωή πιότερη τους δίνει. Τους νεκρούς πάλι, τους σαπίζει. Ο ήλιος τους σαπίζει. Ο ήλιος πάντοτε ίδιος είναι. Εσύ απλά επίλεξε. Ζωντανός, ή νεκρός αν θες να είσαι…” Έτσι μου είπε. Και έκανε να φύγει…
-”Στάσου… δεν μου είπες. Τι σαν τον ήλιο;”
Χαμογέλασε.
-”Ο Χριστός, μου είπε. Ο Χριστός… σαν τον ήλιο… ο Χριστός”.
Έτσι μου είπε… και έκανε να φύγει.
π. Ευσέβιος Βίττης (από το βιβλίο «’Πριν Νυχτώσει», εκδ. Εν Πλω).