Προσκυνητής: Πιστεύεις ότι πράγματι υπάρχει Θεός;
Γέροντας: Ρωτάς να σου απαντήσω με ένα ναι ή όχι. Εσύ έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου κι έχεις καταλήξει σε ένα ναι ή όχι ή μήπως κάπου αμφιβάλλεις και θέλεις να σε βοηθήσω; Εσύ λοιπόν τι πιστεύεις; Υπάρχει Θεός ή όχι;
Προσκυνητής: Και ναι αλλά πιο πολύ όχι!
Γέροντας: Μα καλά, είσαι τριάντα τόσων χρονών κι ακόμη στο ναι ή όχι είσαι; Και πότε θ’ αποφασίσεις; Και αν αποφασίσεις «όχι» ο δρόμος είναι εύκολος. Το χάος που θα πέσεις δεν θέλει κόπο. Απλά πέφτεις. Είτε κατρακυλώντας, είτε με βουτιά. Δεν έχει σημασία.
Αν όμως πεις «ναι», τότε έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου. Θα προλάβεις να την κάνεις; Θα προλάβεις να ανέβεις πνευματικά, ώστε όταν έλθει η ώρα του γάμου να έχεις τα κατάλληλα ρούχα που θα φορέσεις;
Δεν θα σου πω εγώ αν υπάρχει Θεός ή όχι. Ως παπάς που είμαι, ούτως ή άλλως «ναι» θα σου έλεγα. Αν λοιπόν θες να μάθεις, καλύτερα ρώτα τον ίδιο. Το βράδυ κλείσου σ’ ένα απόμερο δωμάτιο, γονάτισε και πες:
«Εσύ, που τόσες γενιές Σε λένε Θεό, αν υπάρχεις, σε παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου, ακούμπησέ με. Σε παρακαλώ! Δεν σε πειράζω. Ρίξε μια ματιά σου πάνω μου. Δεν είμαι εγωιστής. Είμαι απροβλημάτιστος. Κι εφόσον υπάρχεις, εσύ είσαι ο πλάστης μου. Εγώ το δημιούργημά σου, το παιδί σου. Βοήθα με, σε παρακαλώ, γιατί ένας παππούς μου λέει ότι έχω αργήσει».
Αν είσαι ειλικρινής, κάτι θα αισθανθείς.
