“Με χρόνους με καιρούς και ήμισυ καιρού,
Κάποιος αμαθής, αμαρτωλός, χυδαίος,
καμμία γυναίκα του λαού πτωχή σ’ ενθυμείται κι έρχεται
να σου φέρ’ όχι χρυσόν, αλλά ολίγο λιβάνι, ένα κερί, κι ολίγο λάδι στη μποτίλια/
σ’ εσέ που είσαι όλων ο δοτήρ.”
“Με χρόνους με καιρούς και ήμισυ καιρού,
Κάποιος αμαθής, αμαρτωλός, χυδαίος,
καμμία γυναίκα του λαού πτωχή σ’ ενθυμείται κι έρχεται
να σου φέρ’ όχι χρυσόν, αλλά ολίγο λιβάνι, ένα κερί, κι ολίγο λάδι στη μποτίλια/
σ’ εσέ που είσαι όλων ο δοτήρ.”