Σε μία συνηθισμένη ημέρα στο Βυζάντιο, κάποιο άτομο το οποίο επιδείκνυε μια συμπεριφορά που ήτανε παραβατική -μιλάμε συνήθως για κάποιο μικροέγκλημα, όπως μία κλοπή-, διαπομπευότανε αυτό στους δρόμους τους πλακόστρωτους, δεμένο με σχοινί πάνω σ’ ένα γαϊδούρι. Στο τέλος, ο δικαστής συμπληρώνοντας αυτή του την ποινή, βούταγε ο ίδιος την ανοιχτή παλάμη του σε κάτι σαν στάχτη λασπωμένη κι ευθύς την εναπόθετε στο πρόσωπο του καταδικασθέντος. Τον είχε μόλις μουντζουρώσει.
Χέρια ψηλά, βυζαντινά, με ανοιχτές παλάμες, χέρια που νοερά ή πρακτικά ήταν αυτά κατάμαυρα και έψαχναν να ακουμπήσουνε το πρόσωπο του ενόχου και που λεγόταν “μούντζες”.
Μία άλλη ανοιχτή παλάμη, μας λέει η παράδοση, ότι αντίκρισε λίγο μετά την Άλωση ο Μωάμεθ να εμφανίζεται σ’ έναν από τους τοίχους του παλατιού του πια, εκεί όπου άλλοτε διέμενε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Μετά από αυτό φοβήθηκε πολύ κι έβαλε ανθρώπους να βρούν κάποιον σοφό ή άγιο για να την ερμηνεύσει.
Λέγεται πως τελικά κατέληξαν στον Γεώργιο (Γεννάδιο) Σχολάρχη να δώσει αυτός τη λύση και ότι τελικώς ζήτησε προθεσμία μια εβδομάδα για να νηστέψει και να προσευχηθεί, ζητώντας από τον Θεό να λάβει “πληροφορία”.
Εντέλει, όταν η προθεσμία πέρασε, ο Γεώργιος Σχολάρχης εμφανιζόμενος μπροστά από τον σουλτάνο του είπε τα εξής:
“Η ανοιχτή παλάμη με τα πέντε της δάχτυλα που είδες, σημαίνει ότι έστω και πέντε μόνο αληθινοί χριστιανοί να υπήρχαν μέσα στην Βασιλεύουσα, εσύ δεν θα την καταλάμβανες ποτέ…”
Μετά από αυτό η παλάμη εξαφανίστηκε, μετά από αυτό ο Μωάμεθ παρέμεινε σκεπτικός, ενώ η παραπάνω ιστορία πιθανότατα ανήκει στη σφαίρα του θρύλου -μαζί με τόσες άλλες-, μ’ ένα Βυζάντιο που χάθηκε και τελικώς τί μένει από όλο αυτό, στον πάτο σαν απόσταγμα, στους σύγχρονους μας τους καιρούς;
Μάλλον η μούντζα -σαν παρακαταθήκη- αυτή της απαξίωσης στη σύγχρονη ανοησία, η αντικατάσταση του Θεού με την λατρεία του εαυτού, Πατρίδα που πλέον βαριούνται οι πολλοί να υπερασπιστούνε και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που στην κοινή συνείδηση δεμένοι περιφέρονται επάνω σε γαϊδούρι.
erimitic