– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Τι έχουμε πάθει και το μυαλό και η κρίση μας σαν να υπολειτουργούν πολλές φορές και δεν επεξεργάζονται τίποτα από αυτά που ξεστομίζουμε; Η γλώσσα προτρέχει του νου και δεν αντιλαμβανόμαστε καν πόσο ενδέχεται να πληγώσουμε τον άνθρωπο που έχουμε κοντά μας.
Είτε πρόκειται για ερωτική, φιλική, επαγγελματική σχέση ή ακόμα και καμία σχέση-μιλώντας σε άγνωστο, όλοι σηκώνουμε ένα σύννεφο σκόνης και μετά παραπονιόμαστε πως δεν μπορούμε να δούμε-όπως είχε πει και ο Τζωρτζ Μπέρκλεϋ. Ανίκανοι να συνεννοηθούμε και να επικοινωνήσουμε με τους άλλους σε ένα κάποιο επίπεδο, αλλά απλά τσαλαπατώντας το.
Πως γίνεται να τιθασεύσουμε τον εαυτό μας και να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό ή να σμιλεύουμε τις λέξεις πριν τις ξεστομίσουμε αν χρειαστεί, για να μην πούμε αυτά που πιθανό είναι να μετανιώσουμε μετά; Πως γίνεται να μην πιανόμαστε από το παραμικρό, που σε κανονικές συνθήκες δεν θα δίναμε καν σημασία; Πως γίνεται να μην καταλαβαίνουμε καν τι κάνουμε, όταν μιλάμε με κακεντρέχεια; Πως γίνεται να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε τόσο πολύ να κάνουμε κριτική; Τι παθαίνουμε και την κρίσιμη στιγμή, εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου, χωρίς αυτοσυγκράτηση και σκέψη, δεν φιλτράρουμε τίποτα, εκτοξεύονται οι λέξεις και το στόμα δουλεύει πιο γρήγορα από το μυαλό. Τι να σωθεί μετά από αυτό;
Δεν είναι απλό να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να λειτουργεί με ενσυναίσθηση αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Και αν δεν μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή να πνίξουμε την ζωώδη πλευρά του εαυτού μας που ενστικτωδώς αντιδράει και θέλει να επιτεθεί και απλά ας σωπάσουμε… είναι για λίγο, μέχρι να επανέλθει ο κανονικός μας εαυτός και να γλυτώσουμε από την ντροπή που θα νοιώθουμε μετά αν δεν συγκρατηθούμε…
Γιατί όπως είπε και ο Josh Billings: Η καλύτερη στιγμή για να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό είναι όταν αισθάνεσαι ότι αν δεν πεις κάτι θα σκάσεις.