– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Κρίσεις πανικού… Δεν θα μιλήσω από ιατρικής πλευράς δεν είμαι ψυχολόγος, ανήκω στην πλευρά των παθόντων. Θέλοντας και μη, ζούμε μέσα στο άγχος και την πίεση, να τα κάνουμε όλα, να τα προλάβουμε όλα, να τρέχουμε από το ένα μέρος στο άλλο, γκρινιάζουμε για όλα. Και έτσι μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο αιώνιας ανυπαρξίας χωρίς καν να αντιληφθούμε πως και γιατί, σαν καλογυαλισμένες και καλοκουρδισμένες μηχανές.
Ακόμα και όταν όλα πάνε καλά πάλι μπορεί να μας πιάσει πανικός γιατί δεν μας φτάνει, γιατί θέλουμε και λίγο ακόμα, γιατί φοβόμαστε μην είναι φούσκα και σκάσει καθώς όλες οι ανασφάλειες και οι πληγές μας χοροπηδούν και κοροϊδεύουν γελώντας. Ξέρεις ότι μπορεί να ακούγεσαι αχάριστος που δεν απολαμβάνεις αυτό που έχεις αλλά αγχώνεσαι μήπως το χάσεις ή γι’ αυτό το κάτι παραπάνω. Γιατί δυστυχώς πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχουμε. Και πανικοβάλλεσαι, μαυρίζεις τον εαυτό σου, τον άλλον που είναι δίπλα σου και άθελά σου χαλάς όμορφες στιγμές, όμορφες σχέσεις γιατί απλά κοιτάμε αποσβολωμένοι το δέντρο και χάνουμε την ομορφιά του δάσους. Γιατί δεν ήμασταν ποτέ χαρούμενοι με αυτά που έχουμε και μόνο αν τα χάναμε και αυτά θα εκτιμούσαμε την αξία τους. Γιατί δεν προσπαθήσαμε να λειάνουμε την ψυχή μας ώστε να μπορεί να δει πιο καθαρά. Γιατί μετράγαμε τον χρόνο κοιτάζοντας το ρολόι αλλά τον αφήναμε να περνάει ανεκμετάλλευτος. Γιατί μπορεί να ξέρουμε τις κρίσεις πανικού από ιατρικής πλευράς και όπως είπα στην αρχή δεν είμαι ψυχολόγος… αλλά δεν διακρίνουμε τις παρατεταμένες κρίσεις πανικού που απλώνονται σε χρόνια και σε ζωές ολόκληρες. Ποσοτικά αυτές μοιάζουν σαν να μας έρχονται σταγόνα σταγόνα και έτσι όλη μας η ζωή, αδιόρατα μεταλλάσσεται σε μια τεράστια κρίση πανικού, που μπορεί να είναι και η πιο ύπουλη γιατί ενώ δεν την συνειδητοποιούμε, τελικά την έχουμε όλοι μας σχεδόν…
Γιατί όπως είπε ο Oscar Wilde: Μας διδάσκουν να μετράμε… τα λεπτά… τις ώρες… τις ημέρες… τα χρόνια… Αλλά κανείς δεν εξηγεί την αξία της στιγμής…