– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Οφθαλμαπάτη… Η οπτική ψευδαίσθηση και η αντίληψη ενός αντικειμένου ή μιας εικόνας από τον ανθρώπινο εγκέφαλο που, ανάλογα πως θα το επεξεργαστεί, φαίνεται να μην είναι πραγματικότητα.
Και αν η οφθαλμαπάτη έπαιζε με το μυαλό μας και σε επίπεδο συναισθημάτων ή των διαπροσωπικών μας σχέσεων;
Η ενίοτε θολωμένη μας κρίση, που μπορεί να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου αλλά και πάλι δυσλειτουργεί, μπορεί να μας ξεγελάσει και να νομίζουμε ότι βλέπουμε ανύπαρκτα πράγματα ή αντιλαμβανόμαστε με διαφορετικό τρόπο τα υπαρκτά.
Θα μπορούσε ένα συναίσθημα όπως είναι η ευτυχία να είναι οφθαλμαπάτη; Αγχωνόμαστε τόσο πολύ με το κυνήγι της ευτυχίας και χάνουμε το νόημα της ζωής. Ή όπως είχα διαβάσει κάπου, το “φυσιολογικό” είναι μια οφθαλμαπάτη; Ότι είναι φυσιολογικό για την αράχνη, είναι χαοτικό για την μύγα που έχει πιαστεί στον ιστό της. Ολόκληρες σχέσεις θα μπορούσαν να είναι οφθαλμαπάτη; Νομίζουμε ότι έχουμε την τέλεια ζωή, την τέλεια σχέση με τον τέλειο σύντροφο και εντέλει καταλήγει να είναι μια φούσκα που σκάει απότομα και πέφτουμε ορμητικά στο έδαφος και διαλυόμαστε. Ολόκληρη η αντίληψή μας για την ζωή θα μπορούσε να είναι μια οφθαλμαπάτη; Ζούμε μέσα στο άγχος, να τα κάνουμε όλα, να τα αποκτήσουμε όλα, να τα προλάβουμε όλα και χάνουμε τη σπουδαιότητα της στιγμής, καταντήσαμε να κοιτάμε αποσβολωμένοι το δέντρο και χάνουμε την ομορφιά του δάσους και τελικά υπάρχουμε αλλά δεν ζούμε γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τι έχει πραγματικά αξία…
Και τελικά αναρωτιέμαι… όλες αυτές οι σκέψεις μου είναι μια οφθαλμαπάτη;;
Γιατί όπως είπε και ο Edgar Allan Poe: Έμεινα πάρα πολύ μέσα στο κεφάλι μου και κατέληξα να χάσω το μυαλό μου.